26 Δεκεμβρίου 2013

Φέτος, θα σου δώσω κάτι…


Ο Άγιος Βασίλης ετοιμαζόταν να γυρίσει στο σπίτι του.
Είχε παραδώσει όλα τα δώρα που του είχαν δώσει οι άνθρωποι που δεν πιστεύανε σ’ αυτόν και ήταν κατάκοπος. Είχε αφήσει το νοικιασμένο έλκηθρο στο γκαράζ. Είχε αφήσει εκεί και το μικρό καστανόξανθο πόνι με αρκετή τροφή και νερό. Θα περνούσε να το πάρει ο ιδιοκτήτης του την άλλη μέρα το πρωί, όπως είχαν συνεννοηθεί. Το νοίκι για το έλκηθρο και για το ζωντανό ήταν ήδη πληρωμένο και έτσι δεν θα χρειαζόταν να σηκωθεί πρωί πρωί την άλλη μέρα. «Να ξεκουραστώ λίγο. Χρονιάρα μέρα…» σκεφτόταν. Ξόφλησε τα δυο νεαρά ξωτικά, που τον είχαν βοηθήσει όλες αυτές τις μέρες, και τα αποχαιρέτησε.
Λίγα μέτρα είχε κάνει έξω από το γκαράζ όταν άκουσε την παιδική φωνή:
― Είσαι ο Άγιος Βασίλης;
Ο Άγιος Βασίλης ξαφνιάστηκε.
― Εγώ είμαι…, χαμογέλασε χωρίς σιγουριά.
― Και δίνεις δώρα;
santa
Ο Άγιος Βασίλης έξυσε το κεφάλι του ανασηκώνοντας λίγο τον σκούφο του. Κοίταξε τις μπότες του που ήταν κάπως λασπωμένες και δεν ήταν ακριβώς μπότες. Ψηλές μαύρες γαλότσες ήταν, που όμως τον είχαν βολέψει μια χαρά για περισσότερες από είκοσι μέρες.
Έτσι όπως κοίταζε χαμηλά στο δρόμο, πρόσεξε τα παπούτσια του παιδιού που τον είχε ρωτήσει. Ήταν πάνινα, βρόμικα, ξεφτισμένα και με μαδημένη τη σόλα στο ένα. Έκανε κρύο και το μόνο που σκεφτόταν ο Άγιος Βασίλης ήταν το σπίτι του. Να αλλάξει, να βγάλει μια μπίρα απ’ το ψυγείο, να ανοίξει την τηλεόραση και να παραγγείλει κάτι απ’ έξω. «Μια πίτσα θα πάρω. Την απλή…» είχε σκεφτεί. Νιώθοντας το χρήμα να φουσκώνει στην τσέπη του, μια τσιγκουνιά τον είχε πιάσει, προστατευτική.
― Δίνεις δώρα; ξαναρώτησε το παιδί με το σκούρο πρόσωπο.
Λίγο κουνιόταν απ’ τον αέρα το κεντρικό φως στη μέση του δρόμου και άλλαζε τις σκιές.
― Δίνω…
― Σε όλα τα παιδάκια;
Ο Άγιος Βασίλης κοίταξε γύρω του. Σαν να ζητούσε βοήθεια ή σαν η ερώτηση να απευθυνόταν σε κάποιον άλλον.
― Σχεδόν…, είπε.
― Τι σχεδόν;
― Σχεδόν σε όλα τα παιδάκια. Δίνω σε κείνα που πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη.
Την τελευταία φράση την είπε με πιο δυνατή φωνή, νομίζοντας ότι ήταν μια έξυπνη απάντηση ή ένα καλό τέχνασμα για να αποφύγει περισσότερες κουβέντες μ’ ένα παιδί τόσο σκούρο και τόσο κακοντυμένο.
― Εγώ πιστεύω. Αλλά ούτε πέρσι ούτε και πιο παλιά πήρα δώρο από σένα.
Ο Άγιος Βασίλης έξυσε τη μύτη του. Ήταν έτοιμος να πει ψέματα ή πραγματικά τον έτρωγε η μύτη του; Τα μάτια όμως του παιδιού, μεγάλα μάτια και ευθύβολα, τον έκαναν να μιλήσει χωρίς να το καλοσκεφτεί:
― Φέτος, θα σου δώσω κάτι…, είπε.
― Τι; ρώτησε με δυσπιστία το παιδί.
Ο Άγιος Βασίλης σώπαινε.
― Τι; επέμεινε το παιδί.
6562089-747966-santa-with-money
Ο Άγιος Βασίλης έψαχνε τις τσέπες του. Κουδούνιζε τα κλειδιά του, μέτραγε με τα δάχτυλα την είσπραξη της μέρας… Αρκετά καλή, μαζί με τα έξτρα. Έβλεπε τη λιγούρα των παιδιών πάνω στο πόνι και τους έκανε μια βόλτα παραπάνω, κοιτάζοντας με νόημα τη μαμά ή τον μπαμπά του παιδιού. Συνήθως παιδιά χωρισμένων, γκρινιάρικα, με γονείς του Σαββατοκύριακου που εξαγόραζαν με λίγα ευρώ τις ενοχές τους.
Είχε πάει καλά η δουλειά όλες τις προηγούμενες μέρες. Είχε ρίξει τις τιμές και τα είχε καταφέρει μια χαρά. Είχε βγάλει περισσότερα απ’ όσα έλπιζε ή φοβόταν. Βόλτα η πιτσιρικαρία με το πόνι στην πλατεία, φωτογραφίες με τον Άγιο Βασίλη και τα ξωτικά του… Ήταν και τα λεφτά από τις εταιρείες, για να μοιράζει τα διαφημιστικά τους δώρα και φυλλάδια. Υπολόγιζε να καβατζάρει τα έκτακτα έξοδα για πάνω από δυο μήνες. Μπορεί και τρεις. Με οικονομία τρελή, βέβαια. Για τα τακτικά, τη δουλειά του την είχε ακόμα. Λίγα; Λίγα. Αλλά από ολότελα. Σε μια τσέπη άγγιξε τα εισιτήρια για το μετρό… Ψαχούλεψε δίπλα στο κινητό του, σε άλλη τσέπη, τα δυο τυλιχτά γλυκάκια, που του είχε δώσει το τελευταίο παιδί που φωτογραφήθηκε μαζί του. Αντάλλαγμα στον Άγιο Βασίλη, για τα διαφημιστικά δώρα που του είχε προσφέρει. Έψαχνε και σκεφτόταν. Σκεφτόταν κι έψαχνε.
«Γλυκάκια… Ποιο παιδί θα ήθελε γλυκάκια από τον Άγιο Βασίλη;»
Βλαστημούσε μέσα του που δεν είχε μαζί του δυο τρία διαφημιστικά δώρα. Της συμφοράς ήταν, αλλά τη δουλειά τους θα την κάνανε. Και πού θα το καταλάβαινε ο μικρός;
― Πού μένεις;
― Εκεί, είπε το παιδί και έδειξε ένα παλιό σπίτι, λοξά απέναντι απ’ το γκαράζ.
Ο Άγιος Βασίλης κοίταξε προς τα εκεί που του έδειξε το παιδί και μετά γύρω του. Κανένα μαγαζί εκεί κοντά. Και να υπήρχε, θα ήταν κλειστό. Αλλά ούτε ψιλικατζίδικο έβλεπε, ούτε περίπτερο ανοιχτό. Μόνο κάδοι, ξέχειλοι στα σκουπίδια. «Για καμιά σοκολάτα, ένα παιχνιδάκι…». Έτσι, υπολόγιζε, να βγάλει την υποχρέωση που μόνος του είχε αναλάβει.
«Τέτοια μέρα… Ποιος να είναι ανοιχτός», σκέφτηκε. Κοίταξε πιο προσεχτικά το σπίτι που του είχε δείξει ο μικρός. Ένα ερείπιο, απομεινάρι άλλων εποχών. «Μένουν άνθρωποι εκεί μέσα;» αναρωτήθηκε, και πήγε να μετανιώσει που φάνηκε μπόσικος με το παιδί.
― Εκεί μένεις; Αλλά… Θέλω να πω… Με ποιους μένεις εκεί;
― Με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Είναι και άλλοι…
― Από πού είσαι;
― Εγώ εδώ γεννήθηκα. Η μαμά κι ο μπαμπάς αλλού, μακριά.
Ο Άγιος Βασίλης δεν το σκέφτηκε άλλο.
― Πάμε στο σπίτι σου, είπε.
― Πάμε.
* * *
Ο Άγιος Βασίλης κοιμήθηκε αργά εκείνο το βράδυ.
«Ισμαήλ με λένε» του είχε πει το παιδί την ώρα που τον έμπαζε στο σπίτι του· και ο Άγιος Βασίλης σκέφτηκε τον Μόμπι Ντικ, τη σπάνια άσπρη φάλαινα. Θυμήθηκε και μια εποχή που άλλα ονειρευόταν.
Από το κινητό του παράγγειλε κοτόπουλο με πατάτες τηγανητές, σαλάτα, αναψυκτικά και κάτι λουκουμάδες και φάγανε όλοι μαζί. Μαζί με τον Ισμαήλ και τους γονείς του. Αλκοόλ δεν πίνανε και επειδή δεν ήθελε να τους προσβάλλει, δεν παράγγειλε μπίρα. Μοιραστήκανε και τα δυο τυλιχτά γλυκάκια. Από μισό ο καθένας.
santa-with-a-turkey
Έφυγε αργά, μετά τα μεσάνυχτα, για το σπίτι του που δεν ήταν πολύ μακριά. Δυο στάσεις με το μετρό. Πήγε με τα πόδια, για οικονομία. Στο δρόμο χαμογελούσε και ευχόταν χρόνια πολλά και καλή χρονιά στους λίγους περαστικούς, που τον κοιτούσαν παραξενεμένοι και κάπως δύσπιστα και ειρωνικά. Λες και έβλεπαν κανέναν μασκαρά ή απατεώνα.
Ίσως να έφταιγε το ότι δεν φορούσε το σκουφί του Άγιου Βασίλη. Το είχε χαρίσει στον Ισμαήλ εκείνο. Το φορούσε όλη τη βραδιά ο Ισμαήλ και τελικά του το χάρισε.
Τώρα ―έκανε πολύ κρύο― φορούσε το πολύχρωμο, και κάπως αταίριαστο με τη στολή του, πλεχτό μάλλινο σκουφί που του πρόσφερε η μάνα τού Ισμαήλ μαζί μ’ ένα τριπλό “ευχαριστώ πολύ” την ώρα που έφευγε.
Ήταν ένα παράξενος Άγιος Βασίλης με κείνο το εξωτικό σκουφί. Ήταν λογικό που δεν τον αντιμετώπιζαν και τόσο σοβαρά οι περαστικοί.
«Όμορφη βραδιά…» είπε στο ταβάνι, πριν αποκοιμηθεί.
* * *
     ~ Κωστής Α. Μακρής ( kostimak@otenet.gr)
    Το βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή "Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες"κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.
    Πηγήhttp://www.iporta.gr/

Η Αριάδνη, η Εύα και ο Αρχιτυμπανιστής


Τη Δευτέρα 23 Δεκέμβρη, το σχολείο πήγε θέατρο.
Τα παιδιά παρακολούθησαν την παράσταση η Αριάδνη, η Εύα και ο Αρχιτυμπανιστής», ένα γοητευτικό έργο με πολύ χιούμορ, έξυπνες ατάκες και τραγούδι, για τη χαρά της αλληλεγγύης και την ικανοποίηση τού να μοιράζεσαι. 
Μα, πάνω απ’ όλα, ένα έργο που μιλάει για την αξία και τη δύναμη της αληθινής φιλίας.







18 Δεκεμβρίου 2013

Ευχαριστήρια για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή και το παζάρι


Η ιδέα για την οργάνωση χριστουγεννιάτικου παζαριού, έπεσε μια Παρασκευή του Οκτώβρη στο βελονάκι. Την επόμενη Παρασκευή η ομάδα οργανώθηκε καλύτερα. Συμφωνήθηκαν οι όροι της λειτουργίας του παζαριού, συμφωνήθηκε ότι "αρχηγός" θα είναι η Χρυσάνθη και όλα πήραν το δρόμο τους.
Στην πορεία κάποιες αποχώρησαν από την ομάδα και κάποιες άλλες ήρθαν. Σε όσες τελικά ασχολήθηκαν λιγότερο ή περισσότερο, αυτό που έμεινε ήταν η χαρά της δημιουργίας, η ικανοποίηση της συμμετοχής και η ευχαρίστηση για την επίτευξη του στόχου.

Στις παρακάτω μαμάδες αξίζει ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για τη βοήθειά τους και την προσφορά τους με όποιο τρόπο μπορούσε η καθεμία:


Ευτυχία Παπαγεωργίου
Μαίρη Μπαλάφα
Μαρία Σολδάτου
Κατερίνα Γιαχουστίδου
Νατάσσα Νικολάου
Ιωάννα Μενεγάκη
Δώρα Κωστοπούλου
Αθηνά Ζαραβίνου
Στέλλα Αχμέτι
Σοφία Κούτσιανου
Αναστασία Γυφτοπούλου
Τζούλια Πουλαρά
Αλεξάνδρα Παπασωτηρίου
Μαρία Μησσήν
Εύη Μωραίτη
Άρτεμις Πασσαμιχάλη
Ντίνα Πιστόλα
Φρόσω Μπαλόκα
Ειρήνη Χατζημωράκη
Μαργαρίτα Σπανουδάκη
Μιράντα ΝικολαΊδου
Άννα Ντίντα
Βάσω Κάρλου
Πάττυ Μύτη
Αθανασία Μπρουνιά
Χρύσα Χατζηπανταζή

καθώς και τους μπαμπάδες:
Κώστα Τσοπανέλη
Γιώργο Γυφτόπουλο

Καλές γιορτές σε όλες και όλους και...θα ξαναβρεθούμε.

16 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικη γιορτή... η επόμενη μέρα


Ήταν μια πολύ όμορφη γιορτή που είχε απ΄ όλα: 
Κάλαντα με συνοδεία κιθάρων, θεατρικό  δρώμενο με τη μπουγάδα του Αη Βασίλη στο οποίο συμμετείχαν όλα τα παιδιά, μοντέρνο χορό από τα παιδιά του γυμνασίου που πέρυσι ήταν στο σχολείο, χριστουγεννιάτικες κατασκευές που ετοίμασαν τα μικρότερα παιδάκια.
Είχε Άγιο Βασίλη που φωτογραφήθηκε με τα παιδιά και τους μοίρασε καραμέλες.
Και φυσικά είχε το παζάρι, με δώρα που με πολύ μεράκι ετοίμασαν οι μαμάδες.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την προσπάθειά τους στην κυρία Χρυσάνθη Μπογιαντζή που οργάνωσε το παζάρι και στην ομάδα των υπόλοιπων μαμάδων που βοήθησαν.
Πολλές ευχαριστίες στους δασκάλους των δημιουργικών δραστηριοτήτων κ.κ. Κώστα Μανίκα (κιθάρα), Ελευθερία Ρουσάκη (θεατρικό παιχνίδι), Γιώργο Μπάτα (εικαστικά), Μαριάννα Κατσανδρή (μοντέρνοι χοροί) για όσα ετοίμασαν και παρουσίασαν μαζί με τα παιδιά.
Πολλές ευχαριστίες στον κο Χρήστο Γατσή που και φέτος ήταν Αη Βασίλης.
Τέλος, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε θερμά τα καταστήματα του Χαλανδρίου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και πρόσφεραν αλμυρές και γλυκές λιχουδιές:
1. ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ
2. ΒΑΡΣΟΣ
3. ΒΕΝΕΤΗΣ
4. ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ
5. ΛΙΧΟΥΔΗΣ
6. ΜΠΙΣΚΟΤΟ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ
7. ΤΕΡΚΕΝΛΗΣ
8. SOLO GELATO - (ΚΟΣΜΙΚΟΝ)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Καλή Χρονιά με λιγότερες πίκρες και περισσότερες χαρές, περισσότερα χαμόγελα, περισσότερο κουράγιο για όλους μας.


15 Δεκεμβρίου 2013

Τα παιδιά ετοιμάζουν δώρα για το παζάρι


Τα παιδιά της Ε΄ τάξης, με τη βοήθεια της δασκάλας τους της κας Αλέκας, διακόσμησαν κάποια πολύ όμορφα ξύλινα κουτιά και τα πρόσφεραν στο σύλλογο για το χριστουγεννιάτικο παζάρι.
Τους ευχαριστούμε θερμά.

05 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικη Γιορτή & Χριστουγεννιάτικο Παζάρι




Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων της γιορτής είναι:

11:30 - 12:00 κάλαντα με συνοδεία κιθάρας από τα παιδιά της δραστηριότητας της κιθάρας,
12:00 - 13:00 χριστουγεννιάτικο θεατρικό δρώμενο από τα μεγαλύτερα παιδιά της δραστηριότητας του θεατρικού παιχνιδιού,
13:00 - 15:00 χριστουγεννιάτικες κατασκευές για τα μικρότερα παιδιά με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του κου Γιώργου Μπάτα (δάσκαλος στη δραστηριότητα της ζωγραφικής),
14:00 χριστουγεννιάτικο χορευτικό από τα μεγάλα παιδιά της δραστηριότητας του μοντέρνου χορού.

Φυσικά θα εμφανιστεί και φέτος ο Άγιος Βασίλης που θα κεράσει καραμέλες όλα τα παιδιά.


04 Δεκεμβρίου 2013

Επίσκεψη στο Θαλάσσιο Πάρκο Διάσωσης Θαλάσσιας Χελώνας "Αρχέλων"


Την Τρίτη 3/12,  τα παιδιά της Δ' και της Ε' τάξης επισκέφτηκαν και ξεναγήθηκαν στο κέντρο διάσωσης θαλάσσιων χελωνών (Αρχέλων) στην Γλυφάδα, όπου γνώρισαν τους πληγωμένους φιλοξενούμενους του κέντρου.








01 Δεκεμβρίου 2013

Μάνος Χατζιδάκης: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι


O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι' αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός.
Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.
"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους.Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

27 Νοεμβρίου 2013

Σχολείο χωρίς τοίχους! - Στοκχόλμη, Σουηδία

Ονομάζεται Vittra Telefonplan και βρίσκεται στη Στοκχόλμη. Πρόκειται για ένα σουηδικό σχολείο, το οποίο παρουσιάζει μια ιδιομορφία … έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχει … τοίχους! Για ποιο λόγο; Η εκπαιδευτική κοινοπραξία Swedish Free School Organization Vittra πιστεύει πως μέσα στο σχολικό περιβάλλον δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε τάξεις αλλά ούτε και θρανία! Με αυτή τη λογική στο σχολείο Vittra Telefonplan θα συναντήσει κανείς «πράσινα νησιά» και παιχνιδιάρικα τραπέζια για πικνίκ όπου συγκεντρώνονται οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί.  
Ό, τι συναντά κανείς στα «παραδοσιακά» σχολεία είναι ενάντια των «πιστεύω» της εκπαιδευτικής κοινοπραξίας. Αντί αίθουσας μελέτης υπάρχει το «Club Lunch,» ένας χώρος που μοιάζει με καφετέρια και αντί για αμφιθέατρο μια μπλε κατασκευή που υψώνεται στη μέση του σχολείου σαν ένα τεράστιο πλωτό παγόβουνο.
Αν παρατηρήσετε τις εικόνες, τότε πολύ απλά θα διαπιστώσετε πως το Vittra Telefonplan μοιάζει με ένα μίνι λούνα παρκ ενώ ο κάθε μαθητής ασχολείται με το δικό του φορητό υπολογιστή. Στο κτίριο υπάρχει ακόμη και μια μικρή κινηματογραφική αίθουσα για παρουσιάσεις!
Το πρωτοποριακό σχολείο σχεδιάστηκε από την Rosan Boschin που ζει και εργάζεται στη Στοκχόλμη. Σύμφωνα με την Boschin η απουσία των τοίχων ενθαρρύνει τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση, επισημαίνοντας πως «Οι διαφοροποιημένες θέσεις επιτρέπουν τα παιδιά να μάθουν με τους δικούς τους όρους, δημιουργώντας διαφορετικούς τύπους εκπαιδευτικών σεναρίων. Με τον τρόπο αυτό, ο σχεδιασμός του σχολείου του επιτρέπει να ξεδιπλώσει τις δυνατότητες του.»

25 Νοεμβρίου 2013

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ο Μάγος των Φόβων





Αυτό το μικρό “παραμύθι” μιλάει για τον φόβο, αυτό το δύσκολο, και θα επέλεγα να το πω, οδυνηρό συναίσθημα. Για κάθε αναγνώστη μπορεί να κάνει διαφορετικό νόημα αυτό που θα διαβάσει, μπορεί, ίσως, να ρίξει λίγο φως γι’ αυτό που κρύβεται πίσω από κάποιους  φόβους του και μπορεί κάτι να έχει να του πει, μπορεί πάλι όχι.
“Ακούστε το” λοιπόν… 
Οι φόβοι που μας διακατέχουν συνιστούν ένα από τα ισχυρότερα δηλητήρια της ζωής μας. Έχουμε απίστευτη ικανότητα να δημιουργούμε νέους φόβους, να συντηρούμε τους παλιούς, να ανανεώνουμε και να ενημερώνουμε το αστείρευτο απόθεμα των φόβων μας.
Επειδή οι φόβοι μας είναι μια από τις μορφές έκφρασης που χρησιμοποιούν περισσότερο τα παιδιά, όσο και τα πρώην παιδιά, επινόησα αυτό το μικρό παραμύθι…
fearwizardΜια φορά κι έναν καιρό, μόνο μια φορά, σε κάποια χώρα του κόσμου μας, ζούσε κάποιος που όλοι φώναζαν Μάγο των Φόβων. Αυτό που πρέπει να ξέρετε, πριν πούμε περισσότερα, είναι ότι όλες οι γυναίκες, όλοι οι άνδρες και όλα τα παιδιά ετούτης της χώρας διακατέχονταν από αμέτρητους φόβους. Φόβους πανάρχαιους, προερχόμενους από τα βάθη της ιστορίας της ανθρωπότητας, τότε που οι άνθρωποι δε γνώριζαν ακόμα το γέλιο, την εγκατάλειψη, την εμπιστοσύνη και την αγάπη. Φόβους πιο πρόσφατους, βγαλμένους από την παιδική ηλικία του καθενός, τότε που η αθωότητα ενός βλέμματος, η απορία μιας κουβέντας, ο θαυμασμός μιας χειρονομίας ή το ξόδεμα ενός χαμόγελου προσέκρουαν στην ακατανόητη πραγματικότητα.
Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι όλοι τους, μόλις άκουγαν να γίνεται λόγος για το Μάγο των Φόβων, δε δίσταζαν καθόλου να κινήσουν για ένα μακρύ ταξίδι με σκοπό να τον συναντήσουν. Με την ελπίδα να μπορέσει να εξαφανίσει ή να διαλύσει τους φόβους που κουβαλούσαν στο σώμα τους, στο κεφάλι τους ή που απλώς συνόδευαν τη ζωή τους. Κανείς τους δε γνώριζε πώς θα εξελισσόταν η συνάντηση. Όσοι γύριζαν από το ταξίδι έδειχναν μεγάλη συστολή προκειμένου να μοιραστούν την εμπειρία τους. Γεγονός είναι πάντως ότι το ταξίδι του γυρισμού ήταν πάντα πολύ μακρύτερο από τον πηγαιμό.
Κάποια μέρα, ένα παιδί μαρτύρησε το μυστικό του Μάγου των Φόβων. Αλλά αυτό που είπε φάνηκε τόσο απλό, τόσο απίστευτα απλό, που δεν το πίστεψε κανείς.
“Ήρθε κοντά μου, είπε το παιδί, πήρε τα δυο μου χέρια στα δικά του και μου ψιθύρισε:
- Πίσω από κάθε φόβο, υπάρχει ένας πόθος. Πάντα υπάρχει ένας πόθος κάτω από κάθε φόβο, όσο μικρός ή όσο τρομακτικός κι αν είναι αυτός! Πάντα υπάρχει ένας πόθος, να το ξέρεις.
Το στόμα του ήταν πολύ κοντά στο αυτί μου και μοσχομύριζε επιβεβαίωσε το παιδί.
Μου είπε ακόμα:
- Όλη μας τη ζωή κρύβουμε τους πόθους μας, γι’ αυτό και υπάρχουν τόσοι φόβοι στον κόσμο.
Μόνη μου δουλειά και μοναδικό μου μυστικό, είναι να επιτρέπω στον καθένα να τολμάει να ξαναβρίσκει, να τολμάει ν’ ακούει και να τολμάει να σέβεται τον πόθο που υπάρχει μέσα του, κάτω από κάθε φόβο του”
Λέγοντας όλα αυτά, το παιδί ένιωθε ότι δεν το πίστευε κανείς. Κι έτσι άρχισα ξανά να αμφιβάλλει για τους ίδιους του τους πόθους. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεί την ελευθερία να τους ακούει και να τους αποδέχεται μέσα του, μα αυτή είναι πάλι μια άλλη ιστορία.
Ωστόσο, κάποια μέρα, ένας άνδρας αποφάσισε να φέρει το Μάγο των Φόβων σε δύσκολη θέση. Μάλιστα, ήθελε να κάνει να ζήσει μια αποτυχία. Ταξίδεψε, έφτασε κοντά στο Μάγο των Φόβων, κι ανακοίνωσε το φόβο του:
- Φοβάμαι τους πόθους μου!
Ο Μάγος των Φόβων τον ρώτησε:
- Μπορείς να μου πεις τον πιο τρομακτικό σου πόθο;
- Ποθώ να μην πεθάνω ποτέ, ψιθύρισε ο άνδρας.
- Πράγματι, τρομερός και φοβερός ο πόθος σου.
Αργότερα, μετά από μακριά σιωπή, ο Μάγος των Φόβων μίλησε:
- Και ποιος φόβος κρύβεται μέσα σου, πίσω από αυτόν τον πόθο; Διότι πίσω από κάθε πόθο κρύβεται επίσης ένας φόβος, πολλές φορές και περισσότεροι.
Ο άνδρας είπε μονομιάς:
- Φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να ζήσω όλη μου τη ζωή.
- Και ποιος είναι ο πόθος αυτού του φόβου;
- Θα επιθυμούσα να ζήσω κάθε στιγμή της ζωής μου όσο πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα γίνεται, χωρίς να σπαταλήσω τίποτα.
- Ιδού λοιπόν ο τρομερότερός σου πόθος, ψιθύρισε ο Μάγος των Φόβων. Άκουσέ με καλά. Φρόντισέ τον αυτόν τον πόθο, είναι ένας πόθος πολύτιμος, μοναδικός. Το να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας όσο γίνεται πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα… χωρίς να σπαταλάμε τίποτα είναι ένας πολύ ωραίος πόθος.
Αν σέβεσαι αυτόν τον πόθο, αν του παραχωρήσεις μια πραγματική θέση μέσα σου, δε θα φοβάσαι πια το θάνατο. Πήγαινε τώρα, μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Αλλά εσείς που με διαβάζετε, που με ακούτε ίσως, αμέσως θα μου πείτε:
- Λοιπόν, ο καθένας μπορεί να γίνει ο Μάγος των φόβων του!
- Βεβαίως, γίνεται, αν ο καθένας από μας φροντίσει να ανακαλύψει, να κατονομάσει ή να προτείνει τους φόβους του. Υπό έναν όρο: να δεχτεί ότι δε θα εκπληρωθούν όλοι του οι πόθοι. Όλοι πρέπει να μάθουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα πόθο και στην πραγματοποίησή του.
- Δηλαδή, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, ακόμα και αν το επιθυμούμε;
- Όχι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, μερικοί μόνο. Και κανένας δε γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος από τους πόθους του απλώς θα ακουστεί, ποιος θα εκπληρωθεί, ποιος θα απορριφθεί, ποιος θα μεγεθυνθεί ως το γέλιο των αστεριών».
Ιδού το μεγάλο μυστικό της ζωής. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, πάντα αδάμαστη και, ταυτόχρονα, απείρως ανοιχτή και γενναιόδωρη απέναντι στους πόθους των ανθρώπων. Διότι υπάρχουν πόθοι που για να εκπληρωθούν απολύτως, έχουν ανάγκη να παραμείνουν στο στάδιο του πόθου.
Διαδίδεται ότι ο Μάγος των Φόβων μπορεί να περάσει κάποια μέρα από τα μέρη μας…
Από το βιβλίο του Jacques Salome“Μύθοι που θεραπεύουν, μύθοι που εκπαιδεύουν”, εκδόσεις ΜΕΤΑ. 

20 Νοεμβρίου 2013

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού


Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.

Πηγή: sansimera.gr

18 Νοεμβρίου 2013

Η αλληγορία της άμαξας - Χόρχε Μπουκάι

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, ακούω στο τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα». Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic».
Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση —αντιλαμβάνομαι απ’ αυτά που βλέπω—, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής... Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου...  Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!...» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση.
Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια. Αναρωτιέμαι: «Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα;» Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο.
Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου: 
«Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ’ αυτήν την άμαξα;» Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία. 
«Λείπουν τα άλογα» μου λέει πριν προλάβω να τον ρωτήσω. Γι’ αυτό βλέπω όλο τα ίδια —σκέφτομαι—, γι’ αυτό νιώθω να βαριέμαι... 
«Καλά λες» απαντάω. 
Οπότε, πάω στο στάβλο του σταθμού, ζεύω στην άμαξα δύο άλογα κι ανεβαίνω πάλι επάνω. Από μέσα, φωνάζω: 
«Ίααα!»   Και ξεκινάμε... Η θέα τώρα είναι υπέροχη, καταπληκτική, το τοπίο που αλλάζει είναι μια διαρκής έκπληξη.
Ωστόσο, σε λίγο νιώθω την άμαξα να τραντάζεται και βλέπω ένα ράγισμα στο πλάι. Φταίνε τα άλογα, που με πάνε από κακοτράχαλους δρόμους. Πέφτουν σε λακκούβες, σκαρφαλώνουν ανηφοριές, με οδηγούν σε γειτονιές περίεργες κι επικίνδυνες. Αντιλαμβάνομαι ότι εγώ δεν έχω κανέναν έλεγχο. Τα άλογα με πάνε όπου θέλουν. Στην αρχή ήταν ωραία, τώρα όμως αισθάνομαι ότι το πράγμα έχει γίνει πολύ επικίνδυνο. Αρχίζω να φοβάμαι, αλλά ούτε αυτό μου προσφέρει κάτι. Εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μου ο γείτονας με το αυτοκίνητό του.  
Του βάζω τις φωνές: 
«Ανάθεμά σε! Τι μου ‘κανες!»
Κι εκείνος μου φωνάζει:  
«Χρειάζεσαι αμαξά!»  
«Άαα!» κάνω εγώ. 
Με μεγάλη δυσκολία, με τη βοήθεια του γείτονα, συγκρατώ τα άλογα και αποφασίζω να προσλάβω αμαξά. Λίγες μέρες μετά, αναλαμβάνει καθήκοντα. Ένας άνθρωπος πολύ τυπικός, προσεκτικός, με σοβαρή όψη, που φαίνεται να ξέρει καλά τη δουλειά του. Τώρα, μάλιστα. Είμαι έτοιμος να απολαύσω πραγματικά το δώρο μου. Ανεβαίνω στην άμαξα, τακτοποιούμαι στην καμπίνα, βγάζω το κεφάλι και λέω στον αμαξά πού θέλω να πάω. Αυτός οδηγεί, αυτός ελέγχει την κατάσταση, αυτός αποφασίζει για τη σωστή ταχύτητα και επιλέγει την καλύτερη διαδρομή.
Εγώ... Εγώ, απλώς, απολαμβάνω το ταξίδι. 
..............................
Αυτή η μικρή αλληγορία θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την ολιστική αντίληψη για τον άνθρωπο. Όταν ήρθαμε στον κόσμο, βγήκαμε από το "σπίτι" μας και βρήκαμε μπροστά μας ένα δώρο, το σώμα μας. Μια άμαξα που σχεδιάστηκε ειδικά για τον καθένα από μας. Ένα όχημα ικανό να προσαρμόζεται στις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, αλλά και να παραμένει απαράλλαχτο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Λίγο μετά τη γέννηση, το σώμα μας κατέγραψε μια επιθυμία, μια ανάγκη, μια ενστικτώδη απαίτηση, και κινήθηκε. Η άμαξα αυτή —το σώμα—, δεν θα είχε καμία χρησιμότητα χωρίς άλογα. Τα άλογα είναι οι επιθυμίες, οι ανάγκες, οι ενορμήσεις και τα συναισθήματα.
Για ένα διάστημα, όλα πάνε καλά. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποιούμε πως οι επιθυμίες αυτές μας οδηγούν σε δρόμους κάπως τολμηρούς — και καμιά φορά επικίνδυνους. Χρειάζεται, λοιπόν, να βάλουμε φρένο στις επιθυμίες μας.
Τότε εμφανίζεται ο ρόλος του αμαξά: το μυαλό, η διάνοιά μας, η ικανότητά μας για λογική σκέψη. Ο αμαξάς θα διαχειριστεί όσο καλύτερα γίνεται το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο καθένας από μας είναι, τουλάχιστον, οι τρεις αυτές προσωπικότητες που συνεργάζονται...
Εσύ είσαι, αναγνώστη, η άμαξα, εσύ τα άλογα κι ο αμαξάς σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, που είναι η ίδια σου η ζωή. Εσύ θα φροντίσεις να υπάρχει αρμονία ανάμεσα σ’ αυτά τα τρία μέρη και να μην παραμελήσεις κανέναν από αυτούς τους τρεις πρωταγωνιστές.
Μην αφήσεις το κορμί σου να το παρασύρουν μόνο οι ορμές, τα συναισθήματα ή τα πάθη σου. Θα είναι φοβερά επικίνδυνο και μπορεί να αποβεί εις βάρος σου. Μ’ άλλα λόγια, χρειάζεσαι το μυαλό για να βάλεις κάποια τάξη στη ζωή σου.
Ο αμαξάς χρειάζεται για να καθορίζει τον δρόμο, την πορεία. Τα άλογα είναι, όμως, αυτά που πραγματικά οδηγούν την άμαξα. Μην επιτρέψεις στον αμαξά να τα παραμελεί. Έχουν ανάγκη από τροφή και προστασία, γιατί... τι θα έκανες χωρίς άλογα; Τι θα ήσουν αν είχες μόνο σώμα και μυαλό; Πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες καμία επιθυμία; Θα ζούσες όπως αυτοί που περνάνε από τον κόσμο χωρίς να έχουν επαφή με τα συναισθήματά τους, αφήνοντας μόνο το μυαλό τους να οδηγεί την άμαξα.
Φυσικά, ούτε την άμαξα μπορείς να παραμελήσεις, γιατί πρέπει να κρατήσει για όλο το ταξίδι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να την επισκευάζεις, να τη φροντίζεις, να τη λουστράρεις, να κάνεις δηλαδή ό,τι απαιτείται για τη συντήρησή της. Αν δεν την προσέχει κανείς, η άμαξα χαλάει, κι άμα χαλάσει η άμαξα, τελειώνει το ταξίδι.
Όταν λοιπόν είμαι σε θέση να τα ενσωματώσω όλα αυτά, όταν ξέρω ότι είμαι το σώμα μου, ο πονοκέφαλος και η πείνα μου, το κέφι, οι επιθυμίες και τα ένστικτά μου... ότι είμαι ακόμη οι στοχασμοί, ο νους που σκέφτεται και οι εμπειρίες μου... τότε είμαι έτοιμος να πορευτώ, με τα κατάλληλα εφόδια, τον δρόμο που σήμερα επιλέγω για μένα.
___
    Από το βιβλίο "Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης"  - Χόρχε Μπουκάι

Βελονάκι - Προετοιμασία Χριστουγεννιάτικου Παζαριού

Τα μαθήματα πλεξίματος με βελονάκι συνεχίζονται με μεγάλο ενδιαφέρον. Πλέον, υπάρχει και συγκεκριμένος στόχος: τα χειροτεχνήματα να πουληθούν στο χριστουγεννιάτικο παζάρι.

Έτσι λοιπόν, κάθε Παρασκευή εκτός από τις μαμάδες με τα βελονάκια που πλέκουν ασταμάτητα, την ίδια ώρα συναντώνται και οι μαμάδες που ασχολούνται με το παζάρι. Ειδικότερα για το παζάρι, έχει ήδη ξεκινήσει μία μικρή ομάδα γονέων να δραστηριοποιείται και να δημιουργεί υπέροχα χειροποίητα δωράκια για όλους όπως πλεκτά, διακοσμητικά κοσμήματα κ.α.
Το παζάρι, θα λειτουργήσει στο πλαίσιο της χριστουγεννιάτικης γιορτής και θα έχει δώρα, μικροαντικείμενα κ.λ.π., καθώς επίσης και μεταχειρισμένα (αλλά σε καλή κατάσταση) παιχνίδια, βιβλία κ.λ.π. που θα φέρει ο καθένας μας.

Καλούμε λοιπόν όλους τους γονείς και τα παιδιά που θα ήθελαν να συνεισφέρουν:
- με τις δικές τους ιδέες, 
- με το κέφι και τη δημιουργικότητα τους, 
- με  χριστουγεννιάτικες κατασκευές και κάρτες που μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας ή ακόμα καλύτερα μαζί με τα παιδιά (για ιδέες: Google DIY Christmas/Xmas ή Pinterest DIY Xmas), 
- φέρνοντας από τώρα παλιά παιχνίδια, δώρα, βιβλία, διακοσμητικά, CD/DVD κλπ (αρκεί να είναι σε καλή κατάσταση), 
- προσφέροντας κορδέλες, βαζάκια, χαρτιά και χαρτόνια κι άλλα υλικά για κατασκευές και 
- φέρνοντας πάνω από όλα την καλή σας διάθεση και όρεξη για την προετοιμασία της γιορτής.

Να έρθουν στην εβδομαδιαία συνάντηση εθελοντών που πραγματοποιείται κάθε Παρασκευή στις 18:30 παράλληλα με το μάθημα πλεξίματος με βελονάκι και να  μοιραστείτε την χαρά της γιορτής από τώρα μαζί μας! 

Σας περιμένουμε.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον κο Γιώργο Χατζηδάκη (μαλλιά delfino) για τα μαλλιά που μας πρόσφερε για το μάθημα πλεξίματος.