27 Νοεμβρίου 2013

Σχολείο χωρίς τοίχους! - Στοκχόλμη, Σουηδία

Ονομάζεται Vittra Telefonplan και βρίσκεται στη Στοκχόλμη. Πρόκειται για ένα σουηδικό σχολείο, το οποίο παρουσιάζει μια ιδιομορφία … έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχει … τοίχους! Για ποιο λόγο; Η εκπαιδευτική κοινοπραξία Swedish Free School Organization Vittra πιστεύει πως μέσα στο σχολικό περιβάλλον δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε τάξεις αλλά ούτε και θρανία! Με αυτή τη λογική στο σχολείο Vittra Telefonplan θα συναντήσει κανείς «πράσινα νησιά» και παιχνιδιάρικα τραπέζια για πικνίκ όπου συγκεντρώνονται οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί.  
Ό, τι συναντά κανείς στα «παραδοσιακά» σχολεία είναι ενάντια των «πιστεύω» της εκπαιδευτικής κοινοπραξίας. Αντί αίθουσας μελέτης υπάρχει το «Club Lunch,» ένας χώρος που μοιάζει με καφετέρια και αντί για αμφιθέατρο μια μπλε κατασκευή που υψώνεται στη μέση του σχολείου σαν ένα τεράστιο πλωτό παγόβουνο.
Αν παρατηρήσετε τις εικόνες, τότε πολύ απλά θα διαπιστώσετε πως το Vittra Telefonplan μοιάζει με ένα μίνι λούνα παρκ ενώ ο κάθε μαθητής ασχολείται με το δικό του φορητό υπολογιστή. Στο κτίριο υπάρχει ακόμη και μια μικρή κινηματογραφική αίθουσα για παρουσιάσεις!
Το πρωτοποριακό σχολείο σχεδιάστηκε από την Rosan Boschin που ζει και εργάζεται στη Στοκχόλμη. Σύμφωνα με την Boschin η απουσία των τοίχων ενθαρρύνει τη συνεργασία και την αλληλεπίδραση, επισημαίνοντας πως «Οι διαφοροποιημένες θέσεις επιτρέπουν τα παιδιά να μάθουν με τους δικούς τους όρους, δημιουργώντας διαφορετικούς τύπους εκπαιδευτικών σεναρίων. Με τον τρόπο αυτό, ο σχεδιασμός του σχολείου του επιτρέπει να ξεδιπλώσει τις δυνατότητες του.»

25 Νοεμβρίου 2013

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ο Μάγος των Φόβων





Αυτό το μικρό “παραμύθι” μιλάει για τον φόβο, αυτό το δύσκολο, και θα επέλεγα να το πω, οδυνηρό συναίσθημα. Για κάθε αναγνώστη μπορεί να κάνει διαφορετικό νόημα αυτό που θα διαβάσει, μπορεί, ίσως, να ρίξει λίγο φως γι’ αυτό που κρύβεται πίσω από κάποιους  φόβους του και μπορεί κάτι να έχει να του πει, μπορεί πάλι όχι.
“Ακούστε το” λοιπόν… 
Οι φόβοι που μας διακατέχουν συνιστούν ένα από τα ισχυρότερα δηλητήρια της ζωής μας. Έχουμε απίστευτη ικανότητα να δημιουργούμε νέους φόβους, να συντηρούμε τους παλιούς, να ανανεώνουμε και να ενημερώνουμε το αστείρευτο απόθεμα των φόβων μας.
Επειδή οι φόβοι μας είναι μια από τις μορφές έκφρασης που χρησιμοποιούν περισσότερο τα παιδιά, όσο και τα πρώην παιδιά, επινόησα αυτό το μικρό παραμύθι…
fearwizardΜια φορά κι έναν καιρό, μόνο μια φορά, σε κάποια χώρα του κόσμου μας, ζούσε κάποιος που όλοι φώναζαν Μάγο των Φόβων. Αυτό που πρέπει να ξέρετε, πριν πούμε περισσότερα, είναι ότι όλες οι γυναίκες, όλοι οι άνδρες και όλα τα παιδιά ετούτης της χώρας διακατέχονταν από αμέτρητους φόβους. Φόβους πανάρχαιους, προερχόμενους από τα βάθη της ιστορίας της ανθρωπότητας, τότε που οι άνθρωποι δε γνώριζαν ακόμα το γέλιο, την εγκατάλειψη, την εμπιστοσύνη και την αγάπη. Φόβους πιο πρόσφατους, βγαλμένους από την παιδική ηλικία του καθενός, τότε που η αθωότητα ενός βλέμματος, η απορία μιας κουβέντας, ο θαυμασμός μιας χειρονομίας ή το ξόδεμα ενός χαμόγελου προσέκρουαν στην ακατανόητη πραγματικότητα.
Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι όλοι τους, μόλις άκουγαν να γίνεται λόγος για το Μάγο των Φόβων, δε δίσταζαν καθόλου να κινήσουν για ένα μακρύ ταξίδι με σκοπό να τον συναντήσουν. Με την ελπίδα να μπορέσει να εξαφανίσει ή να διαλύσει τους φόβους που κουβαλούσαν στο σώμα τους, στο κεφάλι τους ή που απλώς συνόδευαν τη ζωή τους. Κανείς τους δε γνώριζε πώς θα εξελισσόταν η συνάντηση. Όσοι γύριζαν από το ταξίδι έδειχναν μεγάλη συστολή προκειμένου να μοιραστούν την εμπειρία τους. Γεγονός είναι πάντως ότι το ταξίδι του γυρισμού ήταν πάντα πολύ μακρύτερο από τον πηγαιμό.
Κάποια μέρα, ένα παιδί μαρτύρησε το μυστικό του Μάγου των Φόβων. Αλλά αυτό που είπε φάνηκε τόσο απλό, τόσο απίστευτα απλό, που δεν το πίστεψε κανείς.
“Ήρθε κοντά μου, είπε το παιδί, πήρε τα δυο μου χέρια στα δικά του και μου ψιθύρισε:
- Πίσω από κάθε φόβο, υπάρχει ένας πόθος. Πάντα υπάρχει ένας πόθος κάτω από κάθε φόβο, όσο μικρός ή όσο τρομακτικός κι αν είναι αυτός! Πάντα υπάρχει ένας πόθος, να το ξέρεις.
Το στόμα του ήταν πολύ κοντά στο αυτί μου και μοσχομύριζε επιβεβαίωσε το παιδί.
Μου είπε ακόμα:
- Όλη μας τη ζωή κρύβουμε τους πόθους μας, γι’ αυτό και υπάρχουν τόσοι φόβοι στον κόσμο.
Μόνη μου δουλειά και μοναδικό μου μυστικό, είναι να επιτρέπω στον καθένα να τολμάει να ξαναβρίσκει, να τολμάει ν’ ακούει και να τολμάει να σέβεται τον πόθο που υπάρχει μέσα του, κάτω από κάθε φόβο του”
Λέγοντας όλα αυτά, το παιδί ένιωθε ότι δεν το πίστευε κανείς. Κι έτσι άρχισα ξανά να αμφιβάλλει για τους ίδιους του τους πόθους. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να ξαναβρεί την ελευθερία να τους ακούει και να τους αποδέχεται μέσα του, μα αυτή είναι πάλι μια άλλη ιστορία.
Ωστόσο, κάποια μέρα, ένας άνδρας αποφάσισε να φέρει το Μάγο των Φόβων σε δύσκολη θέση. Μάλιστα, ήθελε να κάνει να ζήσει μια αποτυχία. Ταξίδεψε, έφτασε κοντά στο Μάγο των Φόβων, κι ανακοίνωσε το φόβο του:
- Φοβάμαι τους πόθους μου!
Ο Μάγος των Φόβων τον ρώτησε:
- Μπορείς να μου πεις τον πιο τρομακτικό σου πόθο;
- Ποθώ να μην πεθάνω ποτέ, ψιθύρισε ο άνδρας.
- Πράγματι, τρομερός και φοβερός ο πόθος σου.
Αργότερα, μετά από μακριά σιωπή, ο Μάγος των Φόβων μίλησε:
- Και ποιος φόβος κρύβεται μέσα σου, πίσω από αυτόν τον πόθο; Διότι πίσω από κάθε πόθο κρύβεται επίσης ένας φόβος, πολλές φορές και περισσότεροι.
Ο άνδρας είπε μονομιάς:
- Φοβάμαι μήπως δεν προλάβω να ζήσω όλη μου τη ζωή.
- Και ποιος είναι ο πόθος αυτού του φόβου;
- Θα επιθυμούσα να ζήσω κάθε στιγμή της ζωής μου όσο πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα γίνεται, χωρίς να σπαταλήσω τίποτα.
- Ιδού λοιπόν ο τρομερότερός σου πόθος, ψιθύρισε ο Μάγος των Φόβων. Άκουσέ με καλά. Φρόντισέ τον αυτόν τον πόθο, είναι ένας πόθος πολύτιμος, μοναδικός. Το να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας όσο γίνεται πιο έντονα, πιο ζωντανά, πιο χαρούμενα… χωρίς να σπαταλάμε τίποτα είναι ένας πολύ ωραίος πόθος.
Αν σέβεσαι αυτόν τον πόθο, αν του παραχωρήσεις μια πραγματική θέση μέσα σου, δε θα φοβάσαι πια το θάνατο. Πήγαινε τώρα, μπορείς να γυρίσεις πίσω.
Αλλά εσείς που με διαβάζετε, που με ακούτε ίσως, αμέσως θα μου πείτε:
- Λοιπόν, ο καθένας μπορεί να γίνει ο Μάγος των φόβων του!
- Βεβαίως, γίνεται, αν ο καθένας από μας φροντίσει να ανακαλύψει, να κατονομάσει ή να προτείνει τους φόβους του. Υπό έναν όρο: να δεχτεί ότι δε θα εκπληρωθούν όλοι του οι πόθοι. Όλοι πρέπει να μάθουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα πόθο και στην πραγματοποίησή του.
- Δηλαδή, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, ακόμα και αν το επιθυμούμε;
- Όχι δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν όλοι οι πόθοι, μερικοί μόνο. Και κανένας δε γνωρίζει εκ των προτέρων ποιος από τους πόθους του απλώς θα ακουστεί, ποιος θα εκπληρωθεί, ποιος θα απορριφθεί, ποιος θα μεγεθυνθεί ως το γέλιο των αστεριών».
Ιδού το μεγάλο μυστικό της ζωής. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, πάντα αδάμαστη και, ταυτόχρονα, απείρως ανοιχτή και γενναιόδωρη απέναντι στους πόθους των ανθρώπων. Διότι υπάρχουν πόθοι που για να εκπληρωθούν απολύτως, έχουν ανάγκη να παραμείνουν στο στάδιο του πόθου.
Διαδίδεται ότι ο Μάγος των Φόβων μπορεί να περάσει κάποια μέρα από τα μέρη μας…
Από το βιβλίο του Jacques Salome“Μύθοι που θεραπεύουν, μύθοι που εκπαιδεύουν”, εκδόσεις ΜΕΤΑ. 

20 Νοεμβρίου 2013

Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού


Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Την έχουν επικυρώσει όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας (η χώρα μας την επικύρωσε στις 2 Δεκεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101), και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής.

Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες. Τα στοιχεία και οι αριθμοί είναι καταπέλτης στο εφησυχασμό της συνείδησης.

Πηγή: sansimera.gr

18 Νοεμβρίου 2013

Η αλληγορία της άμαξας - Χόρχε Μπουκάι

ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ, ακούω στο τηλέφωνο μια γνώριμη φωνή να μου λέει: «Βγες έξω στο δρόμο, υπάρχει ένα δώρο για σένα». Καταχαρούμενος, βγαίνω έξω και βλέπω το δώρο μου. Μια πανέμορφη άμαξα μπροστά στην πόρτα μου, από λουστραρισμένο ξύλο καρυδιάς, με μπρούντζινα χερούλια και φανάρια από λευκή πορσελάνη. Όλα εξαιρετικής ποιότητας, πολύ κομψά, πολύ «chic».
Ανοίγω την πορτούλα και μπαίνω στην άμαξα. Το μεγάλο ημικυκλικό κάθισμα με επένδυση από μπορντό βελούδο και τα κουρτινάκια από λευκή δαντέλα, δίνουν στην καμπίνα μια νότα βασιλικής μεγαλοπρέπειας. Έχω την αίσθηση —αντιλαμβάνομαι απ’ αυτά που βλέπω—, ότι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για μένα. Έχει υπολογιστεί η απόσταση για τα πόδια, το μέγεθος του καθίσματος, το ύψος της οροφής... Όλα είναι πάρα πολύ άνετα κι έχει χώρο μόνο για μένα. Από τα παράθυρα βλέπω «το τοπίο»: δεξιά το σπίτι μου, αριστερά το σπίτι του γείτονά μου...  Μουρμουρίζω: «Απίθανο δώρο! Αχ, τι ωραία!...» και κάθομαι λίγο να απολαύσω αυτήν την ωραία αίσθηση.
Στο λεπτό, αρχίζω να βαριέμαι. Η θέα από το παράθυρο είναι πάντα η ίδια. Αναρωτιέμαι: «Πόσον καιρό μπορεί κανείς να βλέπει τα ίδια πράγματα;» Και καταλήγω ότι το δώρο που μου έκαναν είναι τελείως άχρηστο.
Ενώ εκφράζω το παράπονό μου μεγαλοφώνως, περνάει ο γείτονάς μου και μου λέει, σαν να διαβάζει τη σκέψη μου: 
«Δε νομίζεις ότι κάτι λείπει απ’ αυτήν την άμαξα;» Με απορία (τι να λείπει άραγε;) κοιτάζω τα χαλιά και την ταπετσαρία. 
«Λείπουν τα άλογα» μου λέει πριν προλάβω να τον ρωτήσω. Γι’ αυτό βλέπω όλο τα ίδια —σκέφτομαι—, γι’ αυτό νιώθω να βαριέμαι... 
«Καλά λες» απαντάω. 
Οπότε, πάω στο στάβλο του σταθμού, ζεύω στην άμαξα δύο άλογα κι ανεβαίνω πάλι επάνω. Από μέσα, φωνάζω: 
«Ίααα!»   Και ξεκινάμε... Η θέα τώρα είναι υπέροχη, καταπληκτική, το τοπίο που αλλάζει είναι μια διαρκής έκπληξη.
Ωστόσο, σε λίγο νιώθω την άμαξα να τραντάζεται και βλέπω ένα ράγισμα στο πλάι. Φταίνε τα άλογα, που με πάνε από κακοτράχαλους δρόμους. Πέφτουν σε λακκούβες, σκαρφαλώνουν ανηφοριές, με οδηγούν σε γειτονιές περίεργες κι επικίνδυνες. Αντιλαμβάνομαι ότι εγώ δεν έχω κανέναν έλεγχο. Τα άλογα με πάνε όπου θέλουν. Στην αρχή ήταν ωραία, τώρα όμως αισθάνομαι ότι το πράγμα έχει γίνει πολύ επικίνδυνο. Αρχίζω να φοβάμαι, αλλά ούτε αυτό μου προσφέρει κάτι. Εκείνη τη στιγμή, περνάει από δίπλα μου ο γείτονας με το αυτοκίνητό του.  
Του βάζω τις φωνές: 
«Ανάθεμά σε! Τι μου ‘κανες!»
Κι εκείνος μου φωνάζει:  
«Χρειάζεσαι αμαξά!»  
«Άαα!» κάνω εγώ. 
Με μεγάλη δυσκολία, με τη βοήθεια του γείτονα, συγκρατώ τα άλογα και αποφασίζω να προσλάβω αμαξά. Λίγες μέρες μετά, αναλαμβάνει καθήκοντα. Ένας άνθρωπος πολύ τυπικός, προσεκτικός, με σοβαρή όψη, που φαίνεται να ξέρει καλά τη δουλειά του. Τώρα, μάλιστα. Είμαι έτοιμος να απολαύσω πραγματικά το δώρο μου. Ανεβαίνω στην άμαξα, τακτοποιούμαι στην καμπίνα, βγάζω το κεφάλι και λέω στον αμαξά πού θέλω να πάω. Αυτός οδηγεί, αυτός ελέγχει την κατάσταση, αυτός αποφασίζει για τη σωστή ταχύτητα και επιλέγει την καλύτερη διαδρομή.
Εγώ... Εγώ, απλώς, απολαμβάνω το ταξίδι. 
..............................
Αυτή η μικρή αλληγορία θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την ολιστική αντίληψη για τον άνθρωπο. Όταν ήρθαμε στον κόσμο, βγήκαμε από το "σπίτι" μας και βρήκαμε μπροστά μας ένα δώρο, το σώμα μας. Μια άμαξα που σχεδιάστηκε ειδικά για τον καθένα από μας. Ένα όχημα ικανό να προσαρμόζεται στις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος, αλλά και να παραμένει απαράλλαχτο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Λίγο μετά τη γέννηση, το σώμα μας κατέγραψε μια επιθυμία, μια ανάγκη, μια ενστικτώδη απαίτηση, και κινήθηκε. Η άμαξα αυτή —το σώμα—, δεν θα είχε καμία χρησιμότητα χωρίς άλογα. Τα άλογα είναι οι επιθυμίες, οι ανάγκες, οι ενορμήσεις και τα συναισθήματα.
Για ένα διάστημα, όλα πάνε καλά. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποιούμε πως οι επιθυμίες αυτές μας οδηγούν σε δρόμους κάπως τολμηρούς — και καμιά φορά επικίνδυνους. Χρειάζεται, λοιπόν, να βάλουμε φρένο στις επιθυμίες μας.
Τότε εμφανίζεται ο ρόλος του αμαξά: το μυαλό, η διάνοιά μας, η ικανότητά μας για λογική σκέψη. Ο αμαξάς θα διαχειριστεί όσο καλύτερα γίνεται το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο καθένας από μας είναι, τουλάχιστον, οι τρεις αυτές προσωπικότητες που συνεργάζονται...
Εσύ είσαι, αναγνώστη, η άμαξα, εσύ τα άλογα κι ο αμαξάς σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, που είναι η ίδια σου η ζωή. Εσύ θα φροντίσεις να υπάρχει αρμονία ανάμεσα σ’ αυτά τα τρία μέρη και να μην παραμελήσεις κανέναν από αυτούς τους τρεις πρωταγωνιστές.
Μην αφήσεις το κορμί σου να το παρασύρουν μόνο οι ορμές, τα συναισθήματα ή τα πάθη σου. Θα είναι φοβερά επικίνδυνο και μπορεί να αποβεί εις βάρος σου. Μ’ άλλα λόγια, χρειάζεσαι το μυαλό για να βάλεις κάποια τάξη στη ζωή σου.
Ο αμαξάς χρειάζεται για να καθορίζει τον δρόμο, την πορεία. Τα άλογα είναι, όμως, αυτά που πραγματικά οδηγούν την άμαξα. Μην επιτρέψεις στον αμαξά να τα παραμελεί. Έχουν ανάγκη από τροφή και προστασία, γιατί... τι θα έκανες χωρίς άλογα; Τι θα ήσουν αν είχες μόνο σώμα και μυαλό; Πώς θα ήταν η ζωή σου αν δεν είχες καμία επιθυμία; Θα ζούσες όπως αυτοί που περνάνε από τον κόσμο χωρίς να έχουν επαφή με τα συναισθήματά τους, αφήνοντας μόνο το μυαλό τους να οδηγεί την άμαξα.
Φυσικά, ούτε την άμαξα μπορείς να παραμελήσεις, γιατί πρέπει να κρατήσει για όλο το ταξίδι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να την επισκευάζεις, να τη φροντίζεις, να τη λουστράρεις, να κάνεις δηλαδή ό,τι απαιτείται για τη συντήρησή της. Αν δεν την προσέχει κανείς, η άμαξα χαλάει, κι άμα χαλάσει η άμαξα, τελειώνει το ταξίδι.
Όταν λοιπόν είμαι σε θέση να τα ενσωματώσω όλα αυτά, όταν ξέρω ότι είμαι το σώμα μου, ο πονοκέφαλος και η πείνα μου, το κέφι, οι επιθυμίες και τα ένστικτά μου... ότι είμαι ακόμη οι στοχασμοί, ο νους που σκέφτεται και οι εμπειρίες μου... τότε είμαι έτοιμος να πορευτώ, με τα κατάλληλα εφόδια, τον δρόμο που σήμερα επιλέγω για μένα.
___
    Από το βιβλίο "Ο Δρόμος της Αυτοεξάρτησης"  - Χόρχε Μπουκάι

Βελονάκι - Προετοιμασία Χριστουγεννιάτικου Παζαριού

Τα μαθήματα πλεξίματος με βελονάκι συνεχίζονται με μεγάλο ενδιαφέρον. Πλέον, υπάρχει και συγκεκριμένος στόχος: τα χειροτεχνήματα να πουληθούν στο χριστουγεννιάτικο παζάρι.

Έτσι λοιπόν, κάθε Παρασκευή εκτός από τις μαμάδες με τα βελονάκια που πλέκουν ασταμάτητα, την ίδια ώρα συναντώνται και οι μαμάδες που ασχολούνται με το παζάρι. Ειδικότερα για το παζάρι, έχει ήδη ξεκινήσει μία μικρή ομάδα γονέων να δραστηριοποιείται και να δημιουργεί υπέροχα χειροποίητα δωράκια για όλους όπως πλεκτά, διακοσμητικά κοσμήματα κ.α.
Το παζάρι, θα λειτουργήσει στο πλαίσιο της χριστουγεννιάτικης γιορτής και θα έχει δώρα, μικροαντικείμενα κ.λ.π., καθώς επίσης και μεταχειρισμένα (αλλά σε καλή κατάσταση) παιχνίδια, βιβλία κ.λ.π. που θα φέρει ο καθένας μας.

Καλούμε λοιπόν όλους τους γονείς και τα παιδιά που θα ήθελαν να συνεισφέρουν:
- με τις δικές τους ιδέες, 
- με το κέφι και τη δημιουργικότητα τους, 
- με  χριστουγεννιάτικες κατασκευές και κάρτες που μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας ή ακόμα καλύτερα μαζί με τα παιδιά (για ιδέες: Google DIY Christmas/Xmas ή Pinterest DIY Xmas), 
- φέρνοντας από τώρα παλιά παιχνίδια, δώρα, βιβλία, διακοσμητικά, CD/DVD κλπ (αρκεί να είναι σε καλή κατάσταση), 
- προσφέροντας κορδέλες, βαζάκια, χαρτιά και χαρτόνια κι άλλα υλικά για κατασκευές και 
- φέρνοντας πάνω από όλα την καλή σας διάθεση και όρεξη για την προετοιμασία της γιορτής.

Να έρθουν στην εβδομαδιαία συνάντηση εθελοντών που πραγματοποιείται κάθε Παρασκευή στις 18:30 παράλληλα με το μάθημα πλεξίματος με βελονάκι και να  μοιραστείτε την χαρά της γιορτής από τώρα μαζί μας! 

Σας περιμένουμε.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον κο Γιώργο Χατζηδάκη (μαλλιά delfino) για τα μαλλιά που μας πρόσφερε για το μάθημα πλεξίματος.

07 Νοεμβρίου 2013

Εκδρομή στο Πλανητάριο


Την Τρίτη 5 Νοέμβρη, οι Ε' και ΣΤ τάξεις επισκέφτηκαν το Πλανητάριο και τα παιδιά μαζί με τους δασκάλους τους παρακολούθησαν την ψηφιακή παράσταση με τίτλο "Εξέλιξη". 
Πρόκειται για μία σπονδυλωτή 40-λεπτη παράσταση με πέντε ενότητες που αφηγούνται την συναρπαστική ιστορία του Σύμπαντος, των Άστρων, του Πλανήτη μας, των Έμβιων οργανισμών που φιλοξενεί, αλλά και του Ανθρώπινου Πολιτισμού μας. Τα παιδιά διαίστωσαν μέσα από την παράσταση ότι το Σύμπαν, αλλά και όλα όσα εμπεριέχει, δεν είναι σταθερό, αιώνιο και αμετάβλητο. Αντίθετα εξελίσσεται συνεχώς από τότε που «γεννήθηκε», πριν από περίπου 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια, με αποτέλεσμα την δημιουργία νέων άστρων, νέων πλανητών και νέων ειδών ζωής, που στην περίπτωση του δικού μας πλανήτη οδήγησε στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου και του πολιτισμού του. 


04 Νοεμβρίου 2013

Γιατί η βροχή μυρίζει τόσο ωραία;



Βγείτε έξω μετά από μία καταιγίδα και αμέσως θα νιώσετε τη γλυκιά και ευχάριστη μυρωδιά της φρέσκιας βροχής. Αν παρατηρήσατε αυτό το μυστηριώδες άρωμα και αναρωτηθήκατε πως προκύπτει, δεν είστε οι μόνοι.
Το 1964, δύο Αυστραλοί επιστήμονες (Isabel Joy Bear και R. G. Thomas) ξεκίνησαν να μελετούν τη μυρωδιά της  βροχής, και δημοσίευσαν ένα άρθρο στο περιοδικό Nature, με τίτλο "Nature of argillaceous odor"Για να εξηγήσουν το φαινόμενο, επινόησαν και χρησιμοποίησαν τον όρο Petrichor Αυτή η λέξη έχει τις ρίζες της σε δυο αρχαιοελληνικές λέξεις: πέτρα  και ιχώρ (το αίμα των θεών, στον αρχαίο μύθο).
Σε αυτή την έρευνα και τη μετέπειτα μελέτη , διαπίστωσαν ότι μία από τις κύριες αιτίες αυτής της μυρωδιάς είναι ένα μίγμα από έλαια που εκκρίνονται από ορισμένα φυτά κατά τη διάρκεια των ξηρών περιόδων. Όταν μια καταιγίδα συμβαίνει μετά την ξηρασία, συστατικά από τα έλαια -που συσσωρεύονται την πάροδο του χρόνου στα ξηρά πετρώματα και στο έδαφος- αναμιγνύονται και απελευθερώνονται στον αέρα. Επιπλέον, οι δύο επιστήμονες παρατήρησαν ότι τα έλαια επιβραδύνουν την βλάστηση των σπόρων, και υπέθεσαν ότι τα φυτά μπορεί να τα παράγουν για να περιορίσουν τον ανταγωνισμό για τις λιγοστές πηγές νερού κατά τη διάρκεια περιόδων ξηρασίας.
Αυτά τα αερομεταφερόμενα έλαια συνδυάζονται με άλλες ενώσεις για την παραγωγή της μυρωδιάς. Ιδίως σε δασώδεις περιοχές με εκτενή βλάστηση,  παράγεται  η ουσία με το όνομα γεωσμίνη (geosmin) από βακτήρια που  ζουν στο χώμα και είναι γνωστά ως ακτινομύκητες,. Τα βακτήρια εκκρίνουν την ουσία όταν παράγουν τους σπόρους, και η δύναμη της προσγείωσης της βροχής στο έδαφος στέλνει αυτά τους σπόρους επάνω στην ατμόσφαιρα, και ο υγρός αέρας μεταφέρει τη ουσία  στις μύτες μας.

Επειδή αυτά τα βακτήρια αναπτύσσονται σε υγρές συνθήκες και παράγουν τους σπόρους κατά τη διάρκεια της ξηρασίας, η μυρωδιά της γεωσμίνης είναι συχνά πιο έντονη όταν βρέχει για πρώτη φορά μετά από καιρό, εξαιτίας της μεγαλύτερης συγκέντρωσης σπόρων στο έδαφος. Οι μελέτες έχουν αποκαλύψει ότι η ανθρώπινη μύτη είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στη γεωσμίνη. Μερικοί άνθρωποι μπορούν να την ανιχνεύσουν ακόμα και σε πάρα πολύ μικρές συγκεντρώσεις.
Το όζον- Ο3, το μόριο που αποτελείται από τρία άτομα οξυγόνου- παίζει επίσης ένα ρόλο στην οσμή, ειδικά μετά από καταιγίδες. Το ηλεκτρικό φορτίο ενός κεραυνού μπορεί να διαχωρίσει τα μόρια του οξυγόνου και του αζώτου στην ατμόσφαιρα, και συχνά μετασχηματίζονται σε μονοξείδιο του αζώτου (ΝΟ), το οποίο στη συνέχεια αλληλεπιδρά με άλλες χημικές ουσίες στην ατμόσφαιρα για την παραγωγή του όζοντος. Μερικές φορές, πριν ξεσπάσει μια καταιγίδα μπορείτε να μυρίσετε το όζον στον αέρα (έχει μια έντονη μυρωδιά που θυμίζει χλώριο), γιατί μπορεί να μεταφερθεί από μεγάλες αποστάσεις.

Εκτός όμως από την χημική εξήγηση για τη μυρωδιά της βροχής, υπάρχει και το ερώτημα γιατί βρίσκουμε αυτή τη μυρωδιά τόσο ευχάριστη. Μερικοί επιστήμονες εικάζουν ότι είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης.
Η ανθρωπολόγος Diana Young του Πανεπιστημίου του Queensland στην Αυστραλία, αναφέρει ότι υπάρχει κάτι που αποκαλεί “πολιτισμική συναισθησία”. Δηλαδή, οι άνθρωποι από τις απαρχές του είδους συνέδεσαν τη βροχή με το πράσινο χρώμα, δηλαδή συνδέουν τη βροχή με τη βλάστηση, με την ανθοφορία της φύσης και με την καρποφορία δένδρων και φυτών που τους θρέφουν. Έτσι, όσφρηση, όραση, ακοή,ένστικτο επιβίωσης, πείνα και άλλες αισθήσεις και ορμέμφυτα δημιουργούν στον εγκέφαλό μας ένα... χαρμάνι αισθητηριακών εμπειριών το οποίο μας ωθεί να αγαπάμε τη βροχή. Εάν αυτή η υπόθεση είναι σωστή, τότε την επόμενη φορά που θα απολαύσετε τη μυρωδιά της φρέσκιας βροχής, θεωρείστε το σαν ένα πολιτιστικό αποτύπωμα που προέρχεται από τους προγόνους σας.

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com