26 Δεκεμβρίου 2013

Φέτος, θα σου δώσω κάτι…


Ο Άγιος Βασίλης ετοιμαζόταν να γυρίσει στο σπίτι του.
Είχε παραδώσει όλα τα δώρα που του είχαν δώσει οι άνθρωποι που δεν πιστεύανε σ’ αυτόν και ήταν κατάκοπος. Είχε αφήσει το νοικιασμένο έλκηθρο στο γκαράζ. Είχε αφήσει εκεί και το μικρό καστανόξανθο πόνι με αρκετή τροφή και νερό. Θα περνούσε να το πάρει ο ιδιοκτήτης του την άλλη μέρα το πρωί, όπως είχαν συνεννοηθεί. Το νοίκι για το έλκηθρο και για το ζωντανό ήταν ήδη πληρωμένο και έτσι δεν θα χρειαζόταν να σηκωθεί πρωί πρωί την άλλη μέρα. «Να ξεκουραστώ λίγο. Χρονιάρα μέρα…» σκεφτόταν. Ξόφλησε τα δυο νεαρά ξωτικά, που τον είχαν βοηθήσει όλες αυτές τις μέρες, και τα αποχαιρέτησε.
Λίγα μέτρα είχε κάνει έξω από το γκαράζ όταν άκουσε την παιδική φωνή:
― Είσαι ο Άγιος Βασίλης;
Ο Άγιος Βασίλης ξαφνιάστηκε.
― Εγώ είμαι…, χαμογέλασε χωρίς σιγουριά.
― Και δίνεις δώρα;
santa
Ο Άγιος Βασίλης έξυσε το κεφάλι του ανασηκώνοντας λίγο τον σκούφο του. Κοίταξε τις μπότες του που ήταν κάπως λασπωμένες και δεν ήταν ακριβώς μπότες. Ψηλές μαύρες γαλότσες ήταν, που όμως τον είχαν βολέψει μια χαρά για περισσότερες από είκοσι μέρες.
Έτσι όπως κοίταζε χαμηλά στο δρόμο, πρόσεξε τα παπούτσια του παιδιού που τον είχε ρωτήσει. Ήταν πάνινα, βρόμικα, ξεφτισμένα και με μαδημένη τη σόλα στο ένα. Έκανε κρύο και το μόνο που σκεφτόταν ο Άγιος Βασίλης ήταν το σπίτι του. Να αλλάξει, να βγάλει μια μπίρα απ’ το ψυγείο, να ανοίξει την τηλεόραση και να παραγγείλει κάτι απ’ έξω. «Μια πίτσα θα πάρω. Την απλή…» είχε σκεφτεί. Νιώθοντας το χρήμα να φουσκώνει στην τσέπη του, μια τσιγκουνιά τον είχε πιάσει, προστατευτική.
― Δίνεις δώρα; ξαναρώτησε το παιδί με το σκούρο πρόσωπο.
Λίγο κουνιόταν απ’ τον αέρα το κεντρικό φως στη μέση του δρόμου και άλλαζε τις σκιές.
― Δίνω…
― Σε όλα τα παιδάκια;
Ο Άγιος Βασίλης κοίταξε γύρω του. Σαν να ζητούσε βοήθεια ή σαν η ερώτηση να απευθυνόταν σε κάποιον άλλον.
― Σχεδόν…, είπε.
― Τι σχεδόν;
― Σχεδόν σε όλα τα παιδάκια. Δίνω σε κείνα που πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη.
Την τελευταία φράση την είπε με πιο δυνατή φωνή, νομίζοντας ότι ήταν μια έξυπνη απάντηση ή ένα καλό τέχνασμα για να αποφύγει περισσότερες κουβέντες μ’ ένα παιδί τόσο σκούρο και τόσο κακοντυμένο.
― Εγώ πιστεύω. Αλλά ούτε πέρσι ούτε και πιο παλιά πήρα δώρο από σένα.
Ο Άγιος Βασίλης έξυσε τη μύτη του. Ήταν έτοιμος να πει ψέματα ή πραγματικά τον έτρωγε η μύτη του; Τα μάτια όμως του παιδιού, μεγάλα μάτια και ευθύβολα, τον έκαναν να μιλήσει χωρίς να το καλοσκεφτεί:
― Φέτος, θα σου δώσω κάτι…, είπε.
― Τι; ρώτησε με δυσπιστία το παιδί.
Ο Άγιος Βασίλης σώπαινε.
― Τι; επέμεινε το παιδί.
6562089-747966-santa-with-money
Ο Άγιος Βασίλης έψαχνε τις τσέπες του. Κουδούνιζε τα κλειδιά του, μέτραγε με τα δάχτυλα την είσπραξη της μέρας… Αρκετά καλή, μαζί με τα έξτρα. Έβλεπε τη λιγούρα των παιδιών πάνω στο πόνι και τους έκανε μια βόλτα παραπάνω, κοιτάζοντας με νόημα τη μαμά ή τον μπαμπά του παιδιού. Συνήθως παιδιά χωρισμένων, γκρινιάρικα, με γονείς του Σαββατοκύριακου που εξαγόραζαν με λίγα ευρώ τις ενοχές τους.
Είχε πάει καλά η δουλειά όλες τις προηγούμενες μέρες. Είχε ρίξει τις τιμές και τα είχε καταφέρει μια χαρά. Είχε βγάλει περισσότερα απ’ όσα έλπιζε ή φοβόταν. Βόλτα η πιτσιρικαρία με το πόνι στην πλατεία, φωτογραφίες με τον Άγιο Βασίλη και τα ξωτικά του… Ήταν και τα λεφτά από τις εταιρείες, για να μοιράζει τα διαφημιστικά τους δώρα και φυλλάδια. Υπολόγιζε να καβατζάρει τα έκτακτα έξοδα για πάνω από δυο μήνες. Μπορεί και τρεις. Με οικονομία τρελή, βέβαια. Για τα τακτικά, τη δουλειά του την είχε ακόμα. Λίγα; Λίγα. Αλλά από ολότελα. Σε μια τσέπη άγγιξε τα εισιτήρια για το μετρό… Ψαχούλεψε δίπλα στο κινητό του, σε άλλη τσέπη, τα δυο τυλιχτά γλυκάκια, που του είχε δώσει το τελευταίο παιδί που φωτογραφήθηκε μαζί του. Αντάλλαγμα στον Άγιο Βασίλη, για τα διαφημιστικά δώρα που του είχε προσφέρει. Έψαχνε και σκεφτόταν. Σκεφτόταν κι έψαχνε.
«Γλυκάκια… Ποιο παιδί θα ήθελε γλυκάκια από τον Άγιο Βασίλη;»
Βλαστημούσε μέσα του που δεν είχε μαζί του δυο τρία διαφημιστικά δώρα. Της συμφοράς ήταν, αλλά τη δουλειά τους θα την κάνανε. Και πού θα το καταλάβαινε ο μικρός;
― Πού μένεις;
― Εκεί, είπε το παιδί και έδειξε ένα παλιό σπίτι, λοξά απέναντι απ’ το γκαράζ.
Ο Άγιος Βασίλης κοίταξε προς τα εκεί που του έδειξε το παιδί και μετά γύρω του. Κανένα μαγαζί εκεί κοντά. Και να υπήρχε, θα ήταν κλειστό. Αλλά ούτε ψιλικατζίδικο έβλεπε, ούτε περίπτερο ανοιχτό. Μόνο κάδοι, ξέχειλοι στα σκουπίδια. «Για καμιά σοκολάτα, ένα παιχνιδάκι…». Έτσι, υπολόγιζε, να βγάλει την υποχρέωση που μόνος του είχε αναλάβει.
«Τέτοια μέρα… Ποιος να είναι ανοιχτός», σκέφτηκε. Κοίταξε πιο προσεχτικά το σπίτι που του είχε δείξει ο μικρός. Ένα ερείπιο, απομεινάρι άλλων εποχών. «Μένουν άνθρωποι εκεί μέσα;» αναρωτήθηκε, και πήγε να μετανιώσει που φάνηκε μπόσικος με το παιδί.
― Εκεί μένεις; Αλλά… Θέλω να πω… Με ποιους μένεις εκεί;
― Με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Είναι και άλλοι…
― Από πού είσαι;
― Εγώ εδώ γεννήθηκα. Η μαμά κι ο μπαμπάς αλλού, μακριά.
Ο Άγιος Βασίλης δεν το σκέφτηκε άλλο.
― Πάμε στο σπίτι σου, είπε.
― Πάμε.
* * *
Ο Άγιος Βασίλης κοιμήθηκε αργά εκείνο το βράδυ.
«Ισμαήλ με λένε» του είχε πει το παιδί την ώρα που τον έμπαζε στο σπίτι του· και ο Άγιος Βασίλης σκέφτηκε τον Μόμπι Ντικ, τη σπάνια άσπρη φάλαινα. Θυμήθηκε και μια εποχή που άλλα ονειρευόταν.
Από το κινητό του παράγγειλε κοτόπουλο με πατάτες τηγανητές, σαλάτα, αναψυκτικά και κάτι λουκουμάδες και φάγανε όλοι μαζί. Μαζί με τον Ισμαήλ και τους γονείς του. Αλκοόλ δεν πίνανε και επειδή δεν ήθελε να τους προσβάλλει, δεν παράγγειλε μπίρα. Μοιραστήκανε και τα δυο τυλιχτά γλυκάκια. Από μισό ο καθένας.
santa-with-a-turkey
Έφυγε αργά, μετά τα μεσάνυχτα, για το σπίτι του που δεν ήταν πολύ μακριά. Δυο στάσεις με το μετρό. Πήγε με τα πόδια, για οικονομία. Στο δρόμο χαμογελούσε και ευχόταν χρόνια πολλά και καλή χρονιά στους λίγους περαστικούς, που τον κοιτούσαν παραξενεμένοι και κάπως δύσπιστα και ειρωνικά. Λες και έβλεπαν κανέναν μασκαρά ή απατεώνα.
Ίσως να έφταιγε το ότι δεν φορούσε το σκουφί του Άγιου Βασίλη. Το είχε χαρίσει στον Ισμαήλ εκείνο. Το φορούσε όλη τη βραδιά ο Ισμαήλ και τελικά του το χάρισε.
Τώρα ―έκανε πολύ κρύο― φορούσε το πολύχρωμο, και κάπως αταίριαστο με τη στολή του, πλεχτό μάλλινο σκουφί που του πρόσφερε η μάνα τού Ισμαήλ μαζί μ’ ένα τριπλό “ευχαριστώ πολύ” την ώρα που έφευγε.
Ήταν ένα παράξενος Άγιος Βασίλης με κείνο το εξωτικό σκουφί. Ήταν λογικό που δεν τον αντιμετώπιζαν και τόσο σοβαρά οι περαστικοί.
«Όμορφη βραδιά…» είπε στο ταβάνι, πριν αποκοιμηθεί.
* * *
     ~ Κωστής Α. Μακρής ( kostimak@otenet.gr)
    Το βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή "Ο Πιοζ Νάμε και οι πέντε γάτες"κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.
    Πηγήhttp://www.iporta.gr/

Η Αριάδνη, η Εύα και ο Αρχιτυμπανιστής


Τη Δευτέρα 23 Δεκέμβρη, το σχολείο πήγε θέατρο.
Τα παιδιά παρακολούθησαν την παράσταση η Αριάδνη, η Εύα και ο Αρχιτυμπανιστής», ένα γοητευτικό έργο με πολύ χιούμορ, έξυπνες ατάκες και τραγούδι, για τη χαρά της αλληλεγγύης και την ικανοποίηση τού να μοιράζεσαι. 
Μα, πάνω απ’ όλα, ένα έργο που μιλάει για την αξία και τη δύναμη της αληθινής φιλίας.







18 Δεκεμβρίου 2013

Ευχαριστήρια για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή και το παζάρι


Η ιδέα για την οργάνωση χριστουγεννιάτικου παζαριού, έπεσε μια Παρασκευή του Οκτώβρη στο βελονάκι. Την επόμενη Παρασκευή η ομάδα οργανώθηκε καλύτερα. Συμφωνήθηκαν οι όροι της λειτουργίας του παζαριού, συμφωνήθηκε ότι "αρχηγός" θα είναι η Χρυσάνθη και όλα πήραν το δρόμο τους.
Στην πορεία κάποιες αποχώρησαν από την ομάδα και κάποιες άλλες ήρθαν. Σε όσες τελικά ασχολήθηκαν λιγότερο ή περισσότερο, αυτό που έμεινε ήταν η χαρά της δημιουργίας, η ικανοποίηση της συμμετοχής και η ευχαρίστηση για την επίτευξη του στόχου.

Στις παρακάτω μαμάδες αξίζει ένα μεγάλο "ευχαριστώ" για τη βοήθειά τους και την προσφορά τους με όποιο τρόπο μπορούσε η καθεμία:


Ευτυχία Παπαγεωργίου
Μαίρη Μπαλάφα
Μαρία Σολδάτου
Κατερίνα Γιαχουστίδου
Νατάσσα Νικολάου
Ιωάννα Μενεγάκη
Δώρα Κωστοπούλου
Αθηνά Ζαραβίνου
Στέλλα Αχμέτι
Σοφία Κούτσιανου
Αναστασία Γυφτοπούλου
Τζούλια Πουλαρά
Αλεξάνδρα Παπασωτηρίου
Μαρία Μησσήν
Εύη Μωραίτη
Άρτεμις Πασσαμιχάλη
Ντίνα Πιστόλα
Φρόσω Μπαλόκα
Ειρήνη Χατζημωράκη
Μαργαρίτα Σπανουδάκη
Μιράντα ΝικολαΊδου
Άννα Ντίντα
Βάσω Κάρλου
Πάττυ Μύτη
Αθανασία Μπρουνιά
Χρύσα Χατζηπανταζή

καθώς και τους μπαμπάδες:
Κώστα Τσοπανέλη
Γιώργο Γυφτόπουλο

Καλές γιορτές σε όλες και όλους και...θα ξαναβρεθούμε.

16 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικη γιορτή... η επόμενη μέρα


Ήταν μια πολύ όμορφη γιορτή που είχε απ΄ όλα: 
Κάλαντα με συνοδεία κιθάρων, θεατρικό  δρώμενο με τη μπουγάδα του Αη Βασίλη στο οποίο συμμετείχαν όλα τα παιδιά, μοντέρνο χορό από τα παιδιά του γυμνασίου που πέρυσι ήταν στο σχολείο, χριστουγεννιάτικες κατασκευές που ετοίμασαν τα μικρότερα παιδάκια.
Είχε Άγιο Βασίλη που φωτογραφήθηκε με τα παιδιά και τους μοίρασε καραμέλες.
Και φυσικά είχε το παζάρι, με δώρα που με πολύ μεράκι ετοίμασαν οι μαμάδες.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την προσπάθειά τους στην κυρία Χρυσάνθη Μπογιαντζή που οργάνωσε το παζάρι και στην ομάδα των υπόλοιπων μαμάδων που βοήθησαν.
Πολλές ευχαριστίες στους δασκάλους των δημιουργικών δραστηριοτήτων κ.κ. Κώστα Μανίκα (κιθάρα), Ελευθερία Ρουσάκη (θεατρικό παιχνίδι), Γιώργο Μπάτα (εικαστικά), Μαριάννα Κατσανδρή (μοντέρνοι χοροί) για όσα ετοίμασαν και παρουσίασαν μαζί με τα παιδιά.
Πολλές ευχαριστίες στον κο Χρήστο Γατσή που και φέτος ήταν Αη Βασίλης.
Τέλος, θα πρέπει να ευχαριστήσουμε θερμά τα καταστήματα του Χαλανδρίου που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας και πρόσφεραν αλμυρές και γλυκές λιχουδιές:
1. ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ
2. ΒΑΡΣΟΣ
3. ΒΕΝΕΤΗΣ
4. ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ
5. ΛΙΧΟΥΔΗΣ
6. ΜΠΙΣΚΟΤΟ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙ
7. ΤΕΡΚΕΝΛΗΣ
8. SOLO GELATO - (ΚΟΣΜΙΚΟΝ)

Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Καλή Χρονιά με λιγότερες πίκρες και περισσότερες χαρές, περισσότερα χαμόγελα, περισσότερο κουράγιο για όλους μας.


15 Δεκεμβρίου 2013

Τα παιδιά ετοιμάζουν δώρα για το παζάρι


Τα παιδιά της Ε΄ τάξης, με τη βοήθεια της δασκάλας τους της κας Αλέκας, διακόσμησαν κάποια πολύ όμορφα ξύλινα κουτιά και τα πρόσφεραν στο σύλλογο για το χριστουγεννιάτικο παζάρι.
Τους ευχαριστούμε θερμά.

05 Δεκεμβρίου 2013

Χριστουγεννιάτικη Γιορτή & Χριστουγεννιάτικο Παζάρι




Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων της γιορτής είναι:

11:30 - 12:00 κάλαντα με συνοδεία κιθάρας από τα παιδιά της δραστηριότητας της κιθάρας,
12:00 - 13:00 χριστουγεννιάτικο θεατρικό δρώμενο από τα μεγαλύτερα παιδιά της δραστηριότητας του θεατρικού παιχνιδιού,
13:00 - 15:00 χριστουγεννιάτικες κατασκευές για τα μικρότερα παιδιά με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του κου Γιώργου Μπάτα (δάσκαλος στη δραστηριότητα της ζωγραφικής),
14:00 χριστουγεννιάτικο χορευτικό από τα μεγάλα παιδιά της δραστηριότητας του μοντέρνου χορού.

Φυσικά θα εμφανιστεί και φέτος ο Άγιος Βασίλης που θα κεράσει καραμέλες όλα τα παιδιά.


04 Δεκεμβρίου 2013

Επίσκεψη στο Θαλάσσιο Πάρκο Διάσωσης Θαλάσσιας Χελώνας "Αρχέλων"


Την Τρίτη 3/12,  τα παιδιά της Δ' και της Ε' τάξης επισκέφτηκαν και ξεναγήθηκαν στο κέντρο διάσωσης θαλάσσιων χελωνών (Αρχέλων) στην Γλυφάδα, όπου γνώρισαν τους πληγωμένους φιλοξενούμενους του κέντρου.








01 Δεκεμβρίου 2013

Μάνος Χατζιδάκης: Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι


O Mάνος Χατζιδάκις αποδυκνύει για μια ακόμη φορά ότι ήταν μπροστά για την εποχή του και είχε μάτια και αυτιά ανοιχτά φιλτράροντας το κάθε τι που συνέβαινε και έχοντας ταχύτατα αντανακλαστικά το κατέγραφε και το παρατηρούσε. Έμπαινε σε βάθος στα φαινόμενα της εποχής και γι' αυτό κατάφερε να είναι διαχρονικός.
Παρακάτω παραθέτουμε αυτούσιο ένα κείμενό του για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία.
"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους.Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.