30 Μαρτίου 2014

Πασχαλινό Παζάρι



Εργασίες στον κήπο του σχολείου - φωτογραφίες

Καθαρίσαμε τον κήπο από τα χόρτα, τα οποία τοποθετήσαμε στον κομποστοποιητή.
Μαζέψαμε τα σκουπίδια και σκουπίσαμε.
Φυτέψαμε μια αμυγδαλιά, μια μανταρινιά, μια ελιά κι άλλα μικρότερα φυτά και φτιάξαμε ένα βραχόκηπο.
Πιο πολύ όμως το χαρήκαμε που βρεθήκαμε μαζί με τα παιδιά μας κοντά στη φύση, στο κέντρο του Χαλανδρίου!
Όσοι δεν ήρθαν έχασαν...








27 Μαρτίου 2014

Φέτος αγοράζουμε Πασχαλινές Λαμπάδες από το Σχολείο...

...γιατί είναι πολύ όμορφες και τα βαφτιστήρια θα ξετρελαθούν,
...γιατί τις εφτιαξαν με πολύ μεράκι και γούστο μαμάδες του σχολείου και του νηπιαγωγείου,
...γιατί είναι σε πολύ προσιτές τιμές,
...γιατί ενισχύουμε το σύλλογο γονέων.

Σας περιμένουμε το Σαββατοκύριακο 5 και 6 Απρίλη στις 11:00.
Πάρτε μια ιδέα:



Εργασίες στον κήπο του σχολείου

Σας περιμένουμε μικρούς και μεγάλους, την Κυριακή 30 Μαρτίου 2014 στις 10:00 πμ για να συνεχίσουμε τις εργασίες διαμόρφωσης του κήπου του σχολείου μας. 
Θα καθαρίσουμε, θα κλαδέψουμε και θα φυτέψουμε. 
Όσοι έχετε, φέρτε μαζί σας εργαλεία κηπουρικής.

26 Μαρτίου 2014

Εκδήλωση - Συζήτηση Ένωσης Γονέων


Η 25η Μαρτίου του Μάνου Χατζιδάκι


xatzidakis-25i-Martiou
Στο τεύχος 14 του λογοτεχνικού περιοδικού «Το Δέντρο», το 1985, δημοσιεύτηκε ένα μικρό διήγημα του Μάνου Χατζιδάκι με τίτλο «Ελληνική ιστορία». Στο τέλος του κειμένου ο Χατζιδάκις σημειώνει ότι η ιστορία «αποτελεί μέρος του βιβλίου «Διηγήσεις» που δεν έχει τελειώσει ακόμα.» Τελικά, μέχρι σήμερα δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιο βιβλίο με αυτόν τον τίτλο, έχοντας την υπογραφή του. Ίσως οι «Διηγήσεις» να μετονομάστηκαν σε «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» (Ίκαρος, 1988) και η «Ελληνική ιστορία» να μην συμπεριλήφθηκε. Ίσως ακόμα, να παρέμεινε βιβλίο ανολοκλήρωτο. Όπως και να ’χει, η «Ελληνική Ιστορία» του Μάνου Χατζιδάκι παραμένει άκρως επίκαιρη –όχι, μονάχα λόγω της επετείου.
--------------------------------------------
"Στην πλαγιά ενός βουνού.
 Ένας οπλαρχηγός φωνάζει στον Αγά που ετοιμάζεται να φύγει.
– Αγά μου, θέλω να πολεμήσω για την ελευθερία της πατρίδος μου. Έλα να σκοτωθούμε…
– Δεν χρειάζεται, του απαντάει ήρεμα ο Αγάς. – Δεν βλέπεις; ετοιμάζομαι να φύγω.
 – Μα… επιμένει ο οπλαρχηγός. Αν δεν σε πολεμήσω, δεν θα νιώσω λεύτερος.
– Δεν σε καταλαβαίνω, λέει ο Αγάς. – Σου δίνω την ελευθερία σου, τι άλλο θέλεις;
– Δεν έχει σημασία αυτό που εσύ θα δώσεις. Μετράει αυτό που θα σου πάρω…
– Για να ’σαι λεύτερος; απορεί ο Αγάς.
– Ναι. Για να νιώσω λεύτερος. Έλα να σε σκοτώσω…
– Πρόσεξε, συνεχίζει ατάραχος ο Αγάς. Τι κι αν με πολεμήσεις, ή με σκοτώσεις. Πάλι δεν θα ’σαι λεύτερος. Και ξέρεις το γιατί;
– Γιατί; απορεί ο οπλαρχηγός.
– Γιατί δεν είσαι ελεύθερος από την ώρα που γεννήθηκες. Μπορείς αυτό να το καταλάβεις και να το νιώσεις;
– Άσε να το σκεφθώ, λέει ο οπλαρχηγός. – Το βράδυ σαν θα ’μια μόνος. Αγά μου, γεια σου.
– Γεια σου οπλαρχηγέ.
Και καθώς στρίβει να φύγει ο οπλαρχηγός, βγάζει το δίκαννο ο Αγάς, τον σημαδεύει και πυροβολεί.
 Πέφτοντας κατά γης ο οπλαρχηγός, φωνάζει:
   «Ζήτω η ελευθερία!»
Και ο Αγάς, βάζοντας το δίκαννο στον ώμο, καθώς φεύγει μονολογεί:
– Γεια σου αστόχαστε εχθρέ, αγαπημένε φίλε μου. Γεια σου για πάντα…
Κι έτσι η Ελλάς έγινε χώρα ελεύθερη, κάπου το 1821. "
25martiou
 _____
 ~ Δημοσιευμένο στο περιοδικό Το Δέντρο, τεύχος 14, Β΄ περίοδος, Μάιος – Ιούνιος 1985
   Πηγή: musicpaper.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

16 Μαρτίου 2014

Η πόλη των πηγαδιών – Χόρχε Μπουκάϊ


Εκείνη την πόλη δεν την κατοικούσαν άνθρωποι, όπως όλες τις άλλες πόλεις του πλανήτη. Σ’ εκείνη την πόλη κατοικούσαν πηγάδια. Πηγάδια ζωντανά … αλλά πηγάδια. Τα πηγάδια διέφεραν μεταξύ τους όχι μόνο ως προς τον τόπο όπου είχαν ανοιχτεί, αλλά και ως προς το στόμιο (το άνοιγμα που τα συνέδεε με τον εξωτερικό κόσμο).
Υπήρχαν πηγάδια ευκατάστατα και πολυτελή, με στόμιο από μάρμαρο και όμορφα μέταλλα, πηγάδια ταπεινά από τούβλα και ξύλο, κι άλλα πιο φτωχά, απλές γυμνές τρύπες που ανοίγονταν στη γη.
Η επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων της πόλης γινόταν από στόμιο σε στόμιο, και οι ειδήσεις έφταναν γρήγορα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Μια μέρα, έφτασε στην πόλη μια «μόδα» που μάλλον είχε γεννηθεί σε κάποιο ανθρώπινο χωριό.
Η νέα ιδέα ήταν ότι κάθε ζωντανό όν που εκτιμούσε τον εαυτό του θα έπρεπε να φροντίζει πολύ περισσότερο το εσωτερικό παρά το εξωτερικό. Το σημαντικό δεν ήταν η επιφάνεια, αλλά το περιεχόμενο.
Έτσι έγινε, και τα πηγάδια άρχισαν να γεμίζουν με αντικείμενα.
Μερικά γέμισαν με κοσμήματα, χρυσά νομίσματα και πολύτιμες πέτρες. Άλλα, πιο πρακτικά, γέμισαν με ηλεκτρικές συσκευές και μηχανές. Μερικά άλλα επέλεξαν την τέχνη και γέμισαν με πίνακες ζωγραφικής, πιάνα με ουρά και εξεζητημένα μεταμοντέρνα γλυπτά. Τέλος, τα διανοούμενα γέμισαν με βιβλία, ιδεολογικά μανιφέστα και εξειδικευμένα περιοδικά.
Πέρασε ο καιρός. Τα περισσότερα πηγάδια γέμισαν σε τέτοιο σημείο, ώστε τίποτ’ άλλο δεν χωρούσε.
Τα πηγάδια δεν ήταν όλα ίδια, οπότε κάποια συμβιβάστηκαν, ενώ άλλα σκέφτηκαν πως έπρεπε να κάνουν κάτι για να συνεχίσουν να συσσωρεύουν πράγματα στο εσωτερικό τους …
Ένα απ’ αυτά έκανε την αρχή. Αντί να συμπιέζει το περιεχόμενο, σκέφτηκε να αυξήσει τη χωρητικότητά του διευρύνοντας το χώρο του.
Δεν πέρασε πολύς καιρός, κι άρχισαν και τα υπόλοιπα να μιμούνται την καινούργια ιδέα. Όλα τα πηγάδια δαπανούσαν μεγάλο μέρος της ενέργειάς τους για να επεκταθούν και ν’ αποκτήσουν περισσότερο χώρο στο εσωτερικό τους.
Ένα πηγάδι, μικρό κι απόκεντρο, άρχισε να βλέπει τους συντρόφους του να επεκτείνονται χωρίς μέτρο. Σκέφτηκε ότι αν συνέχιζαν να διευρύνονται με αυτόν τον τρόπο, σύντομα θα μπέρδευαν τα όριά τους και το κάθε ένα θα έχανε την ταυτότητά του…
Ίσως, ξεκινώντας από αυτήν την ιδέα, σκέφτηκε ότι ένας διαφορετικός τρόπος για να αυξήσει τη χωρητικότητά του ήταν να μεγαλώσει όχι φαρδαίνοντας, άλλα βαθαίνοντας. Να επεκταθεί σε βάθος αντί για πλάτος. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι όλα όσα είχε στο εσωτερικό του έκαναν αδύνατη την εργασία της εκβάθυνσης. Αν ήθελε να γίνει πιο βαθύ, όφειλε να ξεφορτωθεί ολόκληρο το περιεχόμενό του …
Στην αρχή, το κενό το τρόμαξε. Αλλά αργότερα, όταν είδε ότι δεν είχε άλλη επιλογή, το έκανε.
Χωρίς τίποτα στην κατοχή του, το πηγάδι άρχισε να βαθαίνει, ενώ τα υπόλοιπα άρπαζαν τα αντικείμενα που είχε πετάξει …
Μια μέρα, κάτι ξάφνιασε το πηγάδι που μεγάλωνε προς τα κάτω. Κάτω, πολύ κάτω, πολύ στο βάθος … βρήκε νερό!
Ποτέ πριν άλλο πηγάδι δεν είχε ξαναβρεί νερό.
Το πηγάδι ξεπέρασε την έκπληξή του κι άρχισε να παίζει με το νερό καταβρέχοντας τα τοιχώματά του, πιτσιλώντας το στόμιό του και, τέλος, βγάζοντας το νερό προς τα έξω.
Η πόλη δεν είχε ποτέ βραχεί από τίποτ’ άλλο πέρα από τη βροχή η οποία, εκ των πραγμάτων, ήταν αρκετά σπάνια, Έτσι, η γη τριγύρω απ’ το πηγάδι, αναζωογονημένη από το νερό, άρχισε να ξυπνά.
Οι σπόροι βλάστησαν παίρνοντας τη μορφή χλόης, τριφυλλιών, λουλουδιών και αδύναμων κορμών που μετατράπηκαν αργότερα σε δέντρα …
Μια έκρηξη χρωμάτων και ζωής απλώθηκε γύρω από το απομακρυσμένο πηγάδι το οποίο άρχισαν να αποκαλούν : ‘Το Περιβόλι”.
Όλοι το ρωτούσαν πως είχε καταφέρει αυτό το θαύμα.
“Δεν είναι κανένα θαύμα”, απαντούσε το Περιβόλι.
“Πρέπει να σκάψεις στο εσωτερικό , προς τα μέσα”.
Πολλοί θέλησαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Περιβολιού , αλλά αποδοκίμασαν την ιδέα όταν συνειδητοποίησαν ότι , για να βαθύνουν , θα έπρεπε πρώτα να αδειάσουν.
Συνέχισαν να διευρύνονται όλο και πιο πολύ για να γεμίσουν με περισσότερα ακόμα πράγματα…
Στην άλλη άκρη της πόλης , ένα άλλο πηγάδι αποφάσισε κι αυτό να πάρει το ρίσκο να αδειάσει…Κι άρχισε κι αυτό να βαθαίνει…
Κι έφτασε κι αυτό στο νερό…Και το έριξε κι αυτό προς τα έξω δημιουργώντας μια δεύτερη όαση στο χωριό…
“Τι θα κάνεις όταν θα τελειώσει το νερό ;” , το ρωτούσαν.
“Δεν ξέρω τι θα συμβεί” απαντούσε.
“Αλλά προς το παρόν , όσο περισσότερο νερό βγάζω , τόσο περισσότερο βρίσκω”.
Πέρασαν μερικοί μήνες μέχρι τη μεγάλη ανακάλυψη . Μια μέρα , σχεδόν κατά τύχη, τα δυο πηγάδια κατάλαβαν ότι το νερό που είχαν βρει στο βάθος τους ήταν το ίδιο…
Ότι το ίδιο υπόγειο ποτάμι που περνούσε από το ένα , γέμιζε το βάθος του άλλου. Κατάλαβαν ότι ξεκινούσε γι’ αυτά μια καινούργια ζωή. Όχι μόνο μπορούσαν να επικοινωνούν από στόμιο σε στόμιο , επιφανειακά , όπως όλοι οι άλλοι , αλλά η αναζήτησή τους , τους είχε προσφέρει ένα νέο και μυστικό σημείο επαφής.
Είχαν ανακαλύψει τη βαθιά επικοινωνία που πετυχαίνουν μόνον εκείνοι που έχουν το θάρρος να αδειάσουν από κάθε περιεχόμενο και να ψάξουν στο βάθος της ύπαρξής τους για να βρουν τι έχουν να δώσουν…
     Απόσπασμα από το βιβλίο «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ» - Χόρχε Μπουκάι
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

15 Μαρτίου 2014

...και η αυλή πρασίνισε!


Η πρόσκληση της κας Δήμητρας (της Διευθύντριας) δεν άφηνε πολλά περιθώρια..
Στις 10:00 έπρεπε να ήμασταν εκεί για το στρώσιμο του χλοοτάπητα στο προαύλιο του νηπιαγωγείου.
Η κα Δήμητρα μας περίμενε με κεράσματα.
Η δουλειά δεν ήταν εύκολη αλλά ήμασταν πολλοί και τελικά το τσιμέντο πρασίνισε! Το αποτέλεσμα φάινεται στις φωτογραφίες που ακολουθούν.
Μένει ένα μικρό κομάτι ακόμα, αλλά τέλειωσε ο χλοοτάπητας και θα πρέπει να περιμένουμε να μας φέρουν κι άλλα κομάτια. 
Για τη ιστορία, ο χλοοτάπητας είναι από κάποιο γήπεδο 5Χ5 που είχε ξηλωθεί και μεταφερθεί στις εγκαταστάσεις των συνεργείων του δήμου στο κτήμα Μαμόπουλου όπου σάπιζε. Τελικά μετά από ενέργειές μας, έφεραν ένα μέρος αυτού το οποίο στρώσαμε σήμερα.
Τους ενημερώσαμε ήδη ότι χρειαζόμαστε και τον υπόλοιπο που έχει απομείνει. Μόλις μας τον φέρουν θα πρέπει να ξαναμαζευτούμε για να ολοκληρώσουμε τη δουλειά οπότε να είστε σε επιφυλακή...

Η δύναμη της ενσυναίσθησης


Στα Ελληνικά η λέξη ενσυναίσθηση δεν χρησιμοποιείται συχνά. Δεν την ξέρουμε, δεν μας είναι οικεία. 
Αυτό το βίντεο των τριών λεπτών που θα δούμε μαζί θα μας ξεκαθαρίσει ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να «νοιώσουμε συμπάθεια» για τους διπλανούς μας, φίλους, συγγενείς, έρωτες, παιδιά, γονείς, γειτόνους ή περαστικές απ’ τη ζωή μας γνωριμίες – και στην δύναμη της ενσυναίσθησης.
Αυτά τα βιντεάκια είναι σαν ένα σφηνάκι εσπρέσο – η «πνευματική καφεΐνη» τους μας βοηθάει να «ξυπνήσουμε» και να καταλάβουμε κάτι καλύτερα, πιο καθαρά, με μεγαλύτερη ενάργεια. 
Στα Ελληνικά η λέξη «συν-αισθάνομαι» μας οδηγεί πιο γρήγορα στην ουσία της ενσυναίσθησης. Το λέει μόνη της: Αισθάνομαι μαζί σου. Αισθάνομαι αυτό που αισθάνεσαι, αφήνω την στεναχώρια σου ή το πρόβλημα ή τη χαρά σου να μπει μέσα στον εγκέφαλό μου, να γίνει κομμάτι μου, μοιράζομαι δηλαδή αυτό που μου λες και το νοιώθω κι’ εγώ μαζί σου. Πολύτιμό πράγμα. Το να δείξω συμπάθεια είναι άλλο πράγμα –πιο απόμακρο. «Χωρίσαμε με την Μαρία» σου λέει ένας φίλος. «Αχ, μωρέ, πολύ λυπάμαι». Και μετά ένα σχόλιο όπως «δεν τα πηγαίνατε και πολύ καλά τελευταίως» ή «τι κρίμα, ταιριάζατε τόσο πολύ». Λέξεις που δεν εισχωρούν μέσα σου ούτε βγαίνουν από μέσα σου. Ενώ μια απλή κίνηση του κεφαλιού και μια κίνηση, κάτι σαν χάδι, ένα άγγιγμα, ακόμα και με την απόλυτη σιωπή μπορεί να γίνει ενσυναίσθηση, να νοιώσεις αυτό που νοιώθει ο άλλος, να μπεις στη θέση του. Δεν είναι εύκολο πάντως να εξηγηθεί με λόγια αυτή η μεγάλη διαφορά του «συναισθάνομαι» ακόμα και αν δεν λέω τίποτα, της ενσυναίσθησης δηλαδή –από την «συμπάθεια» που όσο ειλικρινής και αν είναι, κρατάει τις πόρτες μισόκλειστες.
Ίσως, για να το πούμε στα Ελληνικά πιο άμεσα, για να «συναισθανθείς» πρέπει να μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον. Που δεν είναι καθόλου το ίδιο με την αίσθηση του «τον συμπαθώ»…
Πηγή: www.toportal.gr

13 Μαρτίου 2014

Ο Αλυσοδεμένος Ελέφαντας

Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του...
Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μιά αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
imagesΩστόσο, το ξύλο ήταν ήταν αληθινα μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει.
Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Μα τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο ,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος.
Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: "Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;"
Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα.
Elephant-tiedΠριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση.
Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός.
images (1)Έκλεισα τα μάτια και φαντάστηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του.
Φαντάστηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο...mtd,375x360,n,s,UGluayBFbGVwaGFudCBUaWVkIFVw,ffffffΏσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του.
Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής.
Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του.
Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.
Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Όλοι είμαστε λίγο- πολύ σαν τον τον ελέφαντα του τσίρκου. Περιδιαβαίνουμε τον κόσμο δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία.
Ζούμε πιστεύοντας ότι "δεν μπορούμε" να κάνουμε ένα σωρό πράγματα , απλώς επειδή μια φορά, πριν από πολύ καιρό, όταν είμαστε μικροί, προσπαθήσαμε και και δεν τα καταφέραμε.
Πάθαμε τότε το ίδιο με τον ελέφαντα. Χαράξαμε στη μνήμη μας αυτό το μήνυμα: "Δεν μπορώ, δεν μπορώ και ποτέ δε θα μπορέσω."
"Αυτό σου συμβαίνει. Ζεις μέσα στα όρια της ανάμνησης ενός που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή...! "
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ – "Να σου πω μια ιστορία"
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

11 Μαρτίου 2014

Τοποθέτηση χλοοτάπητα στο νηπιαγωγείο- αλλαγή μέρας



 την Κυριακή 16/03 
Το Σάββατο 15/03 στις 10:00

ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ


όλους όσους θέλουν να βοηθήσουν για το καθάρισμα του συνθετικού χλοοτάπητα που θα τοποθετηθεί στην αυλή του νηπιαγωγείου.

08 Μαρτίου 2014

Δόξα τω Θεώ. Μια όμορφη ιστορία


Κάποτε υπήρχε μια φτωχή γυναίκα, η οποία όλη την ώρα, ό, τι καλό και να της συνέβαινε κοίταζε τον ουρανό και έλεγε “Δόξα τω Θεώ” και αισθανόταν πολύ ευγνώμων για το οτιδήποτε.

Κάπου εκεί κοντά της όμως έμενε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε φορά λοιπόν που περνούσε μπροστά από τό σπίτι της γυναίκας την άκουγε να λέει “Δόξα τω Θεώ, Ευχαριστώ Κύριε”.

Στην αρχή δεν έδινε σημασία, αλλά κάποια στιγμή, αυτό άρχισε να τον εκνευρίζει. “Πως μπορεί αυτή η γυναίκα, τόσο φτωχή, να ευχαριστεί συνέχεια το Θεό;” σκεφτόταν.
Μια μέρα λοιπόν, αφού ξαναπέρασε μπροστά από το σπίτι της και την άκουσε να λέει πάλι “Δόξα τω Θεώ”, νευρίασε τόσο πολύ που είπε στον υπηρέτη του “Πήγαινε στο σούπερ μάρκετ και γέμισε δύο καρότσια τρόφιμα. Πήγαινέ τα σ’ αυτή τη γυναίκα και όταν σε ρωτήσει πους τα έφερε θα της πεις οτι ο Διάβολος τα έφερε”.
Έτσι λοιπόν κι έκανε ο υπηρέτης. Την επόμενη μέσα πήγε στο σούπερ μάρκετ, γέμισε δύο καρότσια με τρόφιμα, τόσο που ξεχείλιζαν, και πήγε στη γυναίκα.

Όταν έφτασε της χτύπησε τη πόρτα. “Α, Δόξα τω Θεώ, ευχαριστώ Κύριε” είπε εκείνη μόλις βγήκε έξω και αντίκρισε τα δυο καρότσια.

“Δεν θέλετε να μάθετε ποιος σας έστειλε τα τρόφιμα;” την ρώτησε ανυπμόνα α ο υπηρέτης.

“Όχι παιδί μου, δεν έχει σημασία. Όταν θέλει ο Θεός και ο Διάβολος τον υπηρετεί” και παίρνοντας τα δυο καρότσια μπήκε μέσα ευτυχισμένη…

____________________

06 Μαρτίου 2014

Το τυφλό αγόρι

the-blind-boy-3Ένα τυφλό αγόρι καθόταν στα σκαλιά ενός κτιρίου και είχε ένα καπέλο μπροστά από τα πόδια του. Δίπλα υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε: "Είμαι τυφλός, παρακαλώ βοηθήστε με."
Μέσα στο στο καπέλο υπήρχαν μόνο λίγα κέρματα .
Ένας άνδρας που περνούσε εκείνη την ώρα,  κοντοστάθηκε και σταμάτησε μπροστά από το τυφλό αγόρι. Έβγαλε μερικά κέρματα από την τσέπη του και τα έριξε  στο καπέλο. Ύστερα πήρε την πινακίδα, τη γύρισε ανάποδα, και έγραψε κάποιες λέξεις. Τοποθέτησε την πινακίδα πίσω στη θέση της, έτσι ώστε όσοι περνούσαν από μπροστά να βλέπουν τις λέξεις που έγραψε.
the-blind-boy-2
Σύντομα το καπέλο άρχισε να γεμίζει από κέρματα. Πολλοί περισσότεροι περαστικοί άφηναν πια χρήματα για το τυφλό αγόρι.
Το απόγευμα, ο άνθρωπος που είχε αλλάξει την πινακίδα γύρισε να διαπιστώσει πώς πάνε τα πράγματα.
Το αγόρι τον αναγνώρισε από τα βήματά του και τον ρώτησε:
«Εσύ είσαι  αυτός που άλλαξε την πινακίδα μου σήμερα το πρωί; Τι έγραψες; "
"Έγραψα το ίδιο που είχες γράψει, αλλά με διαφορετικές λέξεις"  απάντησε στο παιδί.
Αυτό που  είχε γράψει ήταν το εξής:
 "Σήμερα είναι μια υπέροχη ημέρα και δεν μπορώ να την δω."
the-blind-boy-3
 - - - - -
Πιστεύετε ότι οι δύο φράσεις έλεγαν ακριβώς το ίδιο πράγμα;
Φυσικά και οι δύο προτάσεις έλεγαν στους περαστικούς ότι το αγόρι είναι τυφλό. Όμως, η πρώτη πρόταση έλεγε απλά ότι το αγόρι είναι τυφλό, ενώ η δεύτερη πρόταση υπονοούσε πόσο τυχεροί ήταν οι περαστικοί που δεν είναι τυφλοί. Οπότε, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η δεύτερη φράση ήταν πολύ πιο αποτελεσματική.
Ηθικό Δίδαγμα: Να είστε ευγνώμονες για αυτά που έχετε. Να είστε δημιουργικοί. Να καινοτομείτε. Σκεφτείτε θετικά και με διαφορετικό τρόπο.
Προσκαλέστε τους άλλους κοντά σας με σοφία. Ζήστε τη ζωή χωρίς δικαιολογίες. Όταν η ζωή σας δίνει 100 λόγους για να κλάψετε, απαντήστε με 1000 λόγους για να χαμογελάσετε. Αντιμετωπίστε το παρελθόν χωρίς στεναχώρια.  Προετοιμαστείτε για το μέλλον χωρίς φόβο. Κρατήστε την πίστη και απομακρύνετε το φόβο.
Το πιο όμορφο πράγμα είναι να βλέπετε κάποιον να χαμογελά. Και ακόμα πιο όμορφο είναι, να γνωρίζετε ότι είστε εσείς ο λόγος πίσω από αυτό το χαμόγελο!
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

02 Μαρτίου 2014

Πρόσκληση για κηπουρική


Η Ομάδα Φίλων Σχολικού Κήπου, προσκαλεί όλους όσους θέλουν να βοηθήσουν, την επόμενη Κυριακή 09/03/2014 στις 11:00 για να ξεκινήσουμε τη διαμόρφωση του χώρου πίσω από το σχολείο, σε έναν όμορφο κήπο.
Όσοι έχετε, φέρτε μαζί σας μια τσάπα ή μια τσουγκράνα.
Όσοι δεν έχετε, φέρτε μαζί σας την καλή σας διάθεση.

18ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός μέσω Internet «ΛΥΣΙΑΣ»


Σας ενημερώνουμε σχετικά με τη διεξαγωγή του 18ου Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού μέσω Internet «ΛΥΣΙΑΣ», που διοργανώνεται από τα Εκπαιδευτήρια Δούκα, και θα πραγματοποιηθεί από 21 Φεβρουαρίου έως 21 Μαρτίου 2014 (αρχική φάση του διαγωνισμού) και στις 05 Απριλίου 2014 (τελική φάση του διαγωνισμού). 
Ο διαγωνισμός απευθύνεται σε μαθητές Δ΄ - ΣΤ΄ Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου, οι οποίοι φοιτούν σε σχολεία της Ελλάδας, της Κύπρου και του εξωτερικού (Απόδημος Ελληνισμός).


Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη διαδικασία συμμετοχής στο διαγωνισμό οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επισκέπτονται την ιστοσελίδα “www.lysias.gr” ή να επικοινωνούν με τους υπεύθυνους του διαγωνισμού στο τηλέφωνο 210-6186000 (εσωτερικό. 0523) και στην ηλεκτρονική διεύθυνση info@lysias.gr