Φοβόμαστε να αλλάξουμε επειδή πιστεύουμε ότι μετά από την πολλή προσπάθεια και τις θυσίες ξέρουμε τον κόσμο μας, τον κόσμο του σήμερα.
Και ακόμη και αν αυτός ο κόσμος μπορεί να μην είναι ο καλύτερους από όλους τους κόσμους και ακόμη και αν δεν είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι με αυτόν, τουλάχιστον αυτός ο κόσμος δεν θα μας δώσει άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις.
Δεν έχουμε και άδικο.
Δεν θα είχαμε άδικο.
Όταν θα είναι απαραίτητο, θα κάνουμε κάποιες μικρές προσαρμογές ώστε τα πάντα να συνεχίσουν να είναι τα ίδια.
Βλέπουμε πως τα βουνά μένουν πάντα στην ίδια θέση. Βλέπουμε πως τα δέντρα που καλλιεργούμε όταν μεταφυτεύονται συνήθως πεθαίνουν.
Και λέμε: «Θέλουμε να είμαστε σαν τα βουνά και τα δέντρα. Στερεά και αξιοσέβαστα».
Ακόμη και κατά τη διάρκεια της νύχτας, ξυπνάμε σκεπτόμενοι:
«Μακάρι να ήμουν σαν τα πουλιά, που μπορούν να επισκεφτούν τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη και να επιστρέψουν όποτε εκείνα θέλουν.»
ή
«Μακάρι να ήμουν σαν τον άνεμο, γιατί κανείς δεν ξέρει από πού προέρχεται , ούτε πού πηγαίνει, και μπορεί να αλλάξει κατεύθυνση χωρίς να χρειαστεί ποτέ να δώσει εξηγήσεις.»
Την επόμενη μέρα ωστόσο θυμόμαστε ότι τα πουλιά πάντα προσπαθούν να ξεφύγουν τόσο από τους κυνηγούς όσο και από τα μεγαλύτερα πουλιά. Και ότι ο άνεμος κάποιες φορές μπορεί ναπαγιδευτεί σε μια δίνη και να καταστρέψει τα πάντα γύρω του.
Είναι ωραίο να ονειρευόμαστε πως θα έχουμε άπλετο χρόνο στο μέλλον για να ταξιδέψουμε και ότι μια μέρα αυτό θα γίνει. Αυτό μας χαροποιεί, γιατί γνωρίζουμε πως είμαστε ικανοί να κάνουμε περισσότερα από αυτό.
Το να ονειρεύεσαι δεν ενέχει κινδύνους. Το επικίνδυνο είναι η προσπάθεια να μετατρέψεις τα όνειρα σου σε πραγματικότητα.
Λάθος!
Λάθος!
____
~ Paulo Coelho